‘Dat is wel heel pro-actief denken ende zo’ Zo noemde de opperdespoot van dit log het toen ik aanbood om deze handgeschreven recensie vanaf mijn vakantieadres op de Drentse heide met de slakkenpost te laten bezorgen. Mede omdat ik niet over een schootcomputer beschik en het idee dat ik een SMS van zo’n 250 woorden zou moeten tikken alleen al bij de gedachte RSI oplevert. Het jaarlijkse verblijf op het Drentse platteland bezorgt mij sowieso al een behoorlijke identiteitscrisis omdat ik mij als grootstedeling steeds weer afvraag hoe ik ooit heb kunnen denken dat het wonen in de grote stad het beste is wat me ooit is overkomen. Ook From Autumn To Ashes is volgens eigen zeggen een band met een identiteitscrisis. De muziek van From Autumn To Ashes op het album The Fiction We Live valt onder de noemer emocore en is een kruisbestuiving van ruige hard/-metalcore en meer ingetogen rock. De crisis ontstaat volgens mij al snel als je bovengenoemde stromingen goed wilt combineren. Wat een band als Thrice goed gelukt is, lukt From Autumn To Ashes slechts ten dele. In nummers als “The After Dinner Payback”, Milligram Smile” en “The Second Wrong Makes You Feel Right” worden de passages met beukende gitaarrifs en brulzang prima afgewisseld met ingetogen passages en cleane zang. Bij de overige nummers komt de mix nogal geforceerd, plichtmatig en saai over. Voeg daarbij het vreselijke “Autumn Monologue” dat waarschijnlijk gezongen wordt door het vriendinnetje van een bandlid en ik ben nog niet geheeld overtuigd dat From Autumn To Ashes over blijvende kwaliteiten beschikt. Potentie is er in ieder geval zeker, maar dan moet er nog wel het nodige veranderen.
mij=Vagrant/Suburban
Briljante plaat, naar mijn bescheiden mening althans.
Leuk, een eerste reactie. Heb ik vaker gehoord maar ik vind de plaat vanaf track zeven een beetje inzakken. Vandaar de bovengenoemde kritiek.
Fata heeft zichzelf overtroffen met het oog op de vorige cd, too bad you’re beautiful , trouwens beide cd’s zijn naar mijn mening briljant!