Ik heb het idee dat mijn jaarlijkse najaarsdip vroeger dan ooit tevoren aan de deur klopt. Het zal wel te maken hebben met het allerbelabberdste weer van de afgelopen weken en de waanzinnige waan van de dag. Maar het veelvuldig draaien van de nieuwste cd van het Noorse Funeral zal me ook niet bepaald goed gedaan hebben. Hun cd As The Light Does The Shadow stuurt me keer op keer terug in de tijd, naar de eerste helft van de jaren negentig. Toen luisterde ik een tijd lang weinig anders dan de magistrale eerste cd’s van My Dying Bride en dompelde ik me gewillig in de weemoedige klanken van Aaron Stainthorpe. Echt verder gezocht naar andere bandjes in de doommetal heb ik toentertijd niet echt. Ik had My Dying Bride en dat was genoeg. Anders was ik vast wel op het spoor gekomen van dit Funeral, want zij lopen (met tussentijds flink wat line-up-veranderingen) ook al sinds 1991 mee. Het enige originele lid is nog drummer Anders Eek. Al die bezettingswisselingen (inclusief twee overleden bandleden) maken dat As The Light Does The Shadow pas de vierde echte cd is van de band. In zeventig minuten trekt in tien nummers een grote stoet van wanhoop en weemoed van de bovenste plank voorbij, precies zoals ik het me van vijftien jaar terug herinner. Enige minpuntje vind ik de zang van Frode Forsmo, die toch echt niet aan die van Aaron Stainthorpe kan tippen. Maar goed, die zit al jaren onbedreigd op zijn troon. In “In The Fathoms Of Wit And Reason” komt overigens een opmerkelijke gastmuzikant voorbij in de persoon van Solitude Aeturnus en tegenwoordig ook Candlemass-zanger Rob Lowe (niet te verwarren met de acteur vanzelfsprekend) in een poging de boel op te fleuren. Dat lukt ’em vanzelfsprekend niet. Gelukkig maar, want het was ook allesbehalve de bedoeling de grafstemming om te laten slaan.
mij=Indie / Bertus