Aan de ene kant was ik toch wel lichtelijk verbaasd dat Gallows haar tweede cd uit zou gaan brengen bij major Warner. Aan de andere kant hebben ze daar bij Warner ook ooit Mastodon getekend. En dan ligt de woeste hardcore van Gallows niet eens zo veel verderop. Ik had er ook geen hard hoofd in dat deze Britten concessies zouden doen aan wensen van een platenmaatschappij. Maar eerlijk is eerlijk, ik schrok wel een beetje van het letterlijk kabbelende openingsnummer “The Riverbank”. Maar wat blijkt, de mannen hebben gewoon optimaal gebruik gemaakt van het grotere budget, dat zo’n major nou eenmaal biedt. Dus konden ze het zich veroorloven om letterlijk het geluid van de Theems op gaan nemen voor dit openingsnummer om het nog meer impact te geven. Daarna gromt frontman Frank Carter namelijk net als op hun debuutplaat Orchestra of Wolves ouderwets al zijn frustraties van zich af. Waar ik op die debuutplaat de door de band aangegeven Mastodon-invloeden niet zo terughoorde, hoor ik ze op Grey Britain wel degelijk. De mensen die van pure onversneden hardcore houden konden wel eens in deze nieuwe plaat teleurgesteld zijn, omdat de band er bewust voor lijkt te kiezen wat meer variatie aan te brengen. Hierdoor weten ze mij nog meer dan bij hun debuut te boeien. Zo is deel een “The Vulture”, bijvoorbeeld helemaal akoestisch, maar gaat het gas weer ver open in deel twee. Die variatie is niet alleen slim, maar ook broodnodig, want Grey Britain is voor hardcorebegrippen met zijn lengte van meer dan vijftig minuten behoorlijk lang. In die vijftig minuten stellen ze rauw en onbehouwen ongeveer alles aan de kaak waar ze zich aan ergeren in Engeland, want het wereldbeeld van Frank en de zijnen is gitzwart. Het is knap hoe de band hun woede met zoveel kracht en energie in melodie en technische vernuft weet te bundelen zonder dat je het gevoel krijgt murw gebeukt te worden.
mij=Black Envelope / Warner