Dit moeten relaxte gozers zijn. De sfeer op Monster Head Room is heerlijk laconiek, om niet te zeggen lui. Het album klinkt grotendeels alsof het is opgenomen langs de rand van een bosmeertje, waar het kwartet eerst de hele dag heeft zitten blowen, om in de namiddag bij het kampvuur de gitaren tevoorschijn te halen en aan het jammen te slaan. Dat zowel vocalen als de eenvoudige akoestische akkoorden een beetje vals zijn, merkt niemand meer op zo’n moment. Teksten: onbelangrijk. ‘Things aren’t the same since the sun ran away with the moon’. Krekels en andere fauna doen een poging de muziek te overstemmen en als een van de Ganglians zich uitrekt en woelend in het gras gaat liggen drukt hij met veel gerommel (bijna) de stekker van de opname-apparatuur eruit. Als tijdens het barbecueën het bier tevoorschijn komt dan slaat de stemming om. Dansend en schreeuwend als indianen gaan de jongens uit hun plaat. De gitarist probeert in “Violent Brave” een riff die hij ooit uit een boekje van Happy Traum heeft opgepikt. Was dit nou van The Who of The Kinks? Het lijkt eigenlijk ook “The Seed” van The Roots wel. Cool! Terug thuis van het tripje luisteren de mannen de uren aan gemaakte opnamen. Er wordt besmuikt gegniffeld. Kunnen we niet nog wat serieuzers opnemen, dan zetten we dat aan het begin. Jij zat toch ooit in een kerkkoor? Het resultaat is een redelijk gefocust en erg leuk eerste kwart waar de Ganglians met een hoop vette galm Ariel Pink en Animal Collective combineren tot een up-date van The Beach Boys. En wat voor teksten krijg je dan? ‘I can’t seem to shut myself up about this girl named Candy Girl’!
mij=Souterrain Transmissions/Weird Forest