In een eerdere recensie verzon ik voor de grap een nieuw muziekgenre: Garage Symfo. Complete flauwekul bleek dat niet te zijn, want Descending van Gargamel voldoet eveneens aan alle criteria die ik destijds had bedacht. Daarmee is wat mij betreft het nieuwe genre nu dus officieel een feit! Gargamel komt ditmaal niet uit Smurfenland maar uit Noorwegen, en Descending is hun tweede cd. De band laat in ruim drie kwartier vier lange stukken horen, waarbij de nadruk ligt op de instrumentale passages. Er wordt ook wel gezongen, maar laat ik daarover mijn mond houden, op voorwaarde dat de wel erg belabberd klinkende leadzanger dat op een volgende cd ook doet. Geheel volgens het symfo-stramien horen we veel tempowisselingen en verrassende wendingen, en naar goed garage-gebod klinkt het allemaal rauw, spontaan en vooral erg ongepolijst. Juist de combinatie van deze ogenschijnlijk tegenstrijdige elementen zorgt voor iets origineels. De voor het genre obligate geluid van verstoorde gitaar, bas, drums én low-budget keyboards wordt door Gargamel uitgebreid met trompet, dwarsfluit en saxofoon, en het was voornamelijk tijdens de passages waarin deze instrumenten vrijuit mochten soleren, dat een glimlach op mijn gezicht verscheen. Toch kan ik maar geen beslissing nemen over de weg die ik deze band graag in wil zien slaan. Aan de ene kant hoop ik dat ze de volgende keer uit hun garage stappen en een écht symfo-album afleveren, omdat ik vermoed dat hun muziek met een meer gepolijste productie beter tot zijn recht zal komen. Aan de andere kant ben ik perfect tevreden over de eigenwijze sound waarvoor ze op dit album gekozen hebben. Maar of dat komt door de muziek zelf, of door het feit dat ik stiekem best wel trots ben op mijn zelfontdekte genre? Geen idee.
mij=Transubstans / Clearspot