Onlangs kocht ik het boek Grijsgedraaid van Leo Blokhuis. Naast het verhaal achter een aantal bekende songs ontbreken uiteraard de lijstjes niet. De combi muziek en mannen levert steevast lijstjes op, nietwaar? Op het lijstje van de tien beste powerballads staat “Parisienne Walkways” van Thin Lizzy. ‘Pardon!?’ roept nu de kenner. Dat nummer was namelijk niet van Thin Lizzy, maar van ex-Lizzygitarist Gary Moore, met zang van Thin Lizzy-voorman Phil Lynott. Het is een beetje het verhaal van Moore geweest: meespelen in Grote Bands en toch alleen bekend bij een beperkt publiek. Tot hij in 1990 een klapper scoorde met Still Got The Blues, een plaat waarop het allemaal een tandje zachter ging en vooral heel bluesy. Moore was ineens een bekende naam. Dat betekende echter meteen dat hij in de jaren erna alleen nog dergelijke bluesplaten uitbracht. Voor de hardrocker die Moore al langer kende, was dat geen pretje, vooral omdat het al snel een gemakzuchtig kunstje leek te zijn. Moore vond dat blijkbaar ook en kwam een aantal jaren geleden met het bandproject Scars weer het heavier genre invliegen. Ook Live at the Monsters Of Rock was bepaald geen braaf plaatje. Blijkbaar heeft dat voor het juiste evenwicht gezorgd, want hoewel Moore op Bad For You Baby weer de blueskant opzoekt, betekent dat niet dat het album braaf klinkt. Bij de opener, het titelnummer, is al een gierende gitaar op volume te horen en dat is niet de laatste keer op het album. Bad For You Baby is een echt bluesalbum, maar tegelijkertijd wel een ouderwets Gary Moore-album. Luister maar eens naar “Umbrella Man”, dat kun je met geen mogelijkheid een rustig bluesje noemen. Integendeel: een vette riff en gierende licks tussendoor doen eerder denken aan een powertrio dan aan rustig-in-een-hoekje-pingelen-blues. Die rustige blues staat er óók op, maar het is veel beter in balans dan het lang geweest is. Zowel fans van de Gary Moore-van-de-blues als die van de guitar hero-Gary Moore zullen zich prima vermaken met dit album.
mij=Eagle / PIAS
Ook hebbuh!! 🙂
Toch klopt het wel: ben pas serieus Gary Moore gaan luisteren na zijn eerste bluesalbums “Still Got the Blues” (zonder “For You”, maar dat terzijde) en het al wat mindere “After Hours”..
@Storm: en vergeet vooral Out in the Fields niet.
@André: Die heb ik dan weer niet op single. We want Moore heb ik nog wel op LP geloof ik 🙂
@Ben: Damn, ben ik dan ondertussen ook gewoon een ouwe lul geworden?
Ben: dank voor de correctie. Ken je Scars en BBM (Bruce, Baker, Moore) ook? Allebei ook erg de moeite waard!
Storm: G-Force is onder rockers ook redelijk legendarisch geworden, maar inderdaad wel iets voor gerontorockers. 🙂 Ik gun de man van harte het succes, maar ik ben blij dat hij sinds een paar jaar ook weer weet te rocken.
@Storm: ik doe niet aan “ouwe lul” maar “oudere jongere”. Toen ik een jaar of tien was had ik als groot voorbeeld daarvan een vage kennis van de familie die oa gek was van Rush. Pas toen ik vorig jaar “Snakes & Arrows” serieus luisterde besefte ik dat ik nu ook bij die groep hoor, en ben er trots op!!
@Prikkie: GGD, en nee die ken ik dan weer niet, zal het eens checken.
Nog iets positiefs over de bluesalbums: Moore heeft daarmee wel leren zingen. Vroeger schreeuwde hij, nu is het zingen op volume. Hij heeft nu dan ook geen zanger meer nodig. Scheelt weer personele problemen…
Veel te vroeg overleden: http://www.bbc.co.uk/news/uk-northern-ireland-12377862
Nare doodsoorzaak ook: teveel gezopen.
http://www.lustforlifemagazine.nl/muziek-nieuws/5780-gary-moore-overleden
Iew, een Bon Scottje…
De bron blijkt overigens The Sun, een van de… laten we zeggen minder betrouwbare kranten.
En inderdaad lijkt het toch om een hartaanval te gaan: http://www.roadrunnerrecords.com/blabbermouth.net/news.aspx?mode=Article&newsitemID=153553
@Prikkie: Volgens mij zijn de geleerden er nog niet uit 🙁