Gaz Coombes – Matador

Grappig toch hoe je soms pas jaren later tot een inzicht komt. Gaz Coombes was in de jaren negentig de frontman van Supergrass, dat olijke trio dat hits scoorde met superaanstekelijke liedjes als “Alright” en “Sun Hits The Sky”. Hartstikke leuk en goed, maar meer aandacht besteedde ik er destijds niet aan. Inmiddels zijn we ruim twintig jaar verder, bestaat Supergrass al vijf jaar niet meer en is Matador, het tweede solo-album van Gaz Coombes, net verschenen. Het tweede? Dat eerste album had ik dus compleet gemist. Matador verrast me in positieve zin. Het trapt bombastisch af met “Buffalo”, waarna in “20/20” twee ijzersterke achtergrondzangeressen erbij komen die een fijn gospeltintje aan het sterke liedje geven. Vervolgens gaat Coombes in “The English Ruse” op de experimentele toer met pompende synths en wave-achtige beats, waarin hij zowaar even klinkt als Win Butler van Arcade Fire. Hij experimenteert voort in “Oscillate”, dat een Oosters tintje krijgt door de tabla-achtige beats. Gewoon mooie, pure liedjes zijn er ook in de vorm van “Detroit” en “Needle’s Eye” die nog beter worden door alweer die soulvolle achtergrondzangeressen. Matador is een prima album met elf goede en pakkende liedjes waarbij Coombes het ook aan heeft gedurfd om buiten de veilige muzikale paden te treden en tekstueel wat dieper te graven. Gaz Coombes is een vakman die klinkt alsof hij zijn muzikale jeugd in Supergrass beleefde en met zijn tweede solo-album muzikaal volwassen is geworden. En ik kom er nú pas achter dat hij een hele goede songschrijver is en dat eigenlijk altijd al is geweest.

mij=Hot Fruit