Lastig plaatje, dat March Of Ghosts. Gazpacho was altijd een beetje aan me voorbijgegaan, ondanks onder andere support slots bij Marillion. De referenties aan Muse, Coldplay en Radiohead in voorgaande recensies las ik gelukkig pas achteraf. Hun zevende album is dus mijn eerste kennismaking en ik snap waarom deze Noren lang aan me voorbijgegaan zijn. Op Wikipedia kom ik de omschrijving 'classical post ambient nocturnal atmospheric neo-progressive folk world rock' tegen en die is na een paar luisterbeurten verrassend begrijpelijk. March Of Ghosts is een serie korte verhalen over ontmoetingen met de geesten van mensen die schokkende gebeurtenissen hebben meegemaakt. Het is traag, met ijle piano- en gitaarklanken, de sfeer wordt nog eens versterkt door de viool van Mikael Krömer en de zangstijl van Jan-Henrik Ohme is treurig en weinig opwekkend. Zo nu en dan gaat het volume omhoog, een heel enkele keer het tempo ook nog, maar vrolijke deuntjes worden het nergens. En toch, als je het album in zijn geheel beluistert kruipt het onder je huid en is zelfs het beperkte en licht deprimerende stemgeluid van Jan-Henrik Ohme op zijn plek. Het doet me door de lijzige zang en trage songs regelmatig denken aan Gavin Harrison &∓ Ø5ric. Maar waar dat album voor mij net iets te vaak richting new age afdwaalde, blijft March Of Ghosts aan de goede kant van de streep. Maar dit is geen plaat waarbij je ook nog eens een fles alcohol naast je moet hebben staan, want dat gaat niet goed aflopen. Man, wat een triestigheid! Maar eerlijk is eerlijk: uiteindelijk wel heel móóie triestigheid.
mij=K-Scope / Bertus
4 reacties