Het is misschien wat vreemd om een slowcore-album een overkill aan sloomte (en stilte) te verwijten, maar bij Gem Club ontkom ik er niet aan. Breakers staat vol met gedragen piano-akkoorden, van het type dat Sufjan Stevens ook graag gebruikt. Na elke aanslag lijkt er wel een seconde of twee stilte te volgen. Deze consequent volgehouden modus wordt op een lengte van bijna veertig minuten toch irritant. Wat jazzy drumwerk had hier wonderen gedaan. Ik mis de variatie (en de warmbloedigheid) die je bij The White Birch wel aantreft. Stemmig gezongen wordt er zeker, waarbij opvalt dat het jongen en het meisje (Low!) een nagenoeg identieke stem hebben. Dat werkt goed in hoogtepunt “252”, waarin de band eindelijk wat melodrama toelaat. Het resulteert in een gothic gevoel, met zelfs wat schurende, proggy harmonieën die me sterk aan het allermooiste album van Grandaddy doen denken. Voor even klinkt hier The Sophtware Slump on prozac.
Ook de man die zichzelf niet is heeft niet veel op met lawaai, maar Mukowski’s akoestische gitaar-folk rammelt juist vrolijk, chaotisch en intuïtief. Een titel als “Couch Without a Cause” is exemplarisch. De freakfolk begint zo langzaamaan door te sijpelen in Nederlandse releases. Antony is daarbij invloed nummer één, maar Mukowski is gelukkig eerder een leerling van Devendra Banhart. Het zou me zwaar teleurstellen als deze jongen geen baard heeft. Zijn accent is op eigen wijze exotisch, met de klompen diep in de knollenklei. Doordat hij zijn vocalen bijna de gehele ep lang dubbelt krijg je een soort Lispeltuut-effect, wat eigenlijk wel past bij het dronken sfeertje. (Niettemin op de volgende release toch een paar eenzame breekbare momenten, gaarne.) En vergis je niet, ondanks de ogenschijnlijke rommeligheid wordt hier prima fingerpickin’ gitaar gespeeld. Een liedje als “Friday”, ik krijg er geen genoeg van. Dat hij maar snel op albumlengte moge debuteren.
mij=Hardly Art/Konkurrent & Eigen Beheer
4 reacties