Zo eenvoudig kan het opnemen van een album dus zijn. Neem met minimale elektronische middelen twaalf nummers op, stuur ze naar een bevriende zangeres in Londen en wacht geduldig bij de brievenbus op het ingezongen resultaat. Het zit er dik in dat multi-instrumentalist Fred Landini dolgelukkig was met wat Eglantine Gouzy had toegevoegd aan zijn knullig aandoende melodietjes. Gouzy haalt echt alles uit de kast om de minimalistische electro van Landini een zomers en sprankelend laagje te geven. Soms zingt ze gewoon mooi, soms zet ze kinderstemmetjes op, soms overdrijft ze haar Franse accent en op andere momenten lacht ze de luisteraar vrolijk toe. Het levert een charmante en aanstekelijke plaat op die ergens tussen Stereolab en Nouvelle Vague blijft steken. Vooral de groove en het refreintje van het titelnummer zijn ronduit onweerstaanbaar. Alleen de cover van het overbekende “Police & Thieves” had achterwege mogen blijven, dat doet Nouvelle Vague simpelweg beter. Ook klinkt het hele album nogal dunnetjes. Het knalt nergens en de Casioklanken gaan op den duur een beetje op de zenuwen werken. Toch neemt het niet weg dat het een album is met een origineel geluid waar volgens mij zelfs de grootste zuurpruim vrolijk van zal worden.
mij=Fat Cat / Bertus