Get Well Soon – Songs Against The Glaciation EP

Lief intro op een xylofoon. Twee bruine ogen staren me aan vanonder donkere krullen. Koor op de achtergrond. Het warrige beeld staat stil: ellebogen op tafel, polsen gekruist over de kin. Een orgel begint zwaar en gedragen te dreinen. Langzaam bouwt een melodie zich op. De ogen blijven staren, ze wachten. Onafgebroken. De xylofoon begint weer, drums vallen in. Op elke tel. Steeds harder. Kippenvel vormt zich op de armen, maar de ogen zien het niet. Ze kijken naar zichzelf, in het spiegelende tft-display dat uit staat. Hoopvol, wachtend op de climax: met een heftige demp komt alles tot stilstand, en Konstantin Gropper begint plechtig te zingen.
Don’t look down.
Staar.
You will find.
Het orgel echoot.
In your heart.
Knipper.
All that you. Were looking for. All your life.
Fast forward, een uur later. Ik sta in zaal 7 van Lux. Gropper staat nu twintig meter voor me op het podium. Hij zingt helder en laag. Mijn kippenvel is er ook nog.
You will be allright.
En als ik naast me gluur, zie ik weer twee bruine ogen.
In time.
Drumroll. Geluidsmuur. Extra gitaar erbij. Dezelfde dramatische melodie voltrekt zich, maar nu als een glorieuze overwinning. De band laat zich gaan, en de emo-lok van Gropper die over zijn voorhoofd bungelt explodeert grappig onder het eigen muzikale geweld.
Volgens mij gaat het meer dan uitstekend met me.
Lief outro op een xylofoon.
Publiek ontploft van vreugde.

mij=City Slang / V2