Days of Hunger, het Engelstalige debuut van Israëlier Geva Alon, schijnt in zijn geboorteland een soort sleutelplaat geweest te zijn. Toen dat album in 2006 verscheen was het een van de eerste Engelstalige albums van een Israëlische muzikant die potten kon breken en prompt – hoog in de hitlijsten – de deur openzette voor landgenoten om ook in het Engels te zingen. De taal van muziek is universeel, maar om universeel verstaanbaar te zijn zul je je toch Angelsaksisch uit moeten drukken. En dat doet Geva Alon, ook als het gaat om zijn muzikale palet. Want zijn invloeden variëren van oude helden als Neil Young tot hedendaagse voortrekkers als Jason Molina, My Morning Jacket, Fleet Foxes en consorten. Tekort komt hij nog in de kracht van zijn liedjes. Want hoewel Get Closer een paar prachtliedjes kent (The Wind Whispers, opener Here Comes The Tune – dat een veel oudere zanger doet vermoeden dan de 32 jarige die hij is), staan er, vooral naar het einde, een paar vullers op. Come Race Me opent bijvoorbeeld sterk, maar zakt dan in en kent een vervelende gitaarsolo en Fade Away With You is gewoonweg saai. In 2009 al in Israël verschenen, nu voor de rest van de wereld. Geen wereldplaat, wel een prima Americana-album.
Mij=2B Vibes / Rough Trade
2 reacties