Het is zomer. Althans, meteorologisch gezien. De afgelopen weken deden bakken met regen de zonnige zomerstemming bijna omslaan in een treurige herfstdepressie. Het barre weer paste wel goed bij het luisteren naar The Harrow & The Harvest. Het heeft maar liefst acht jaar geduurd voordat Gillian Welch met deze opvolger van Soul Journey op de proppen kwam. Laatstgenoemde plaat was minder kaal en sober dan we van Gillian Welch gewend waren maar op The Harrow & The Harvest gaan Welch en muzikale en levenspartner David Rawlings (gelukkig) weer terug naar de basis. Twee stemmen, twee akoestische gitaren, af en toe een banjo en mondharmonica. Hoe simpel kan het zijn? En hoe mooi kan het zijn? De muzikale samenwerking tussen Welch en Rawlings is van een adembenemende schoonheid. David Rawlings vult Gillian Welch vocaal en muzikaal griezelig perfect aan. De songs verhalen over de donkere kanten van het leven en lijken stuk voor stuk traditionals uit de vorige eeuw. Niets aan deze plaat klinkt alsof deze in 2011 is uitgebracht. Zelfs de hoes lijkt een portret uit lang vervlogen dagen. Maar nergens ligt oubolligheid op de loer, sterker nog, de songs zijn stuk voor stuk melancholieke meesterwerkjes met “Tennessee” als hoogtepunt, het mooiste liedje wat ik in tijden gehoord heb. Gillian Welch heeft met The Harrow & The Harvest een meesterwerk gemaakt en de traditionals van de eenentwintigste eeuw op haar naam gezet.
mij=Acony
2 reacties