‘Voor de drummer dacht ik aan de oude stijl Zappa, zo’n echte roffelaar. The Who voor bas en op toetsen iemand als Jon Lord of Keith Emerson.’ Aldus Boudewijn Bonebakker over de zoektocht naar muzikanten voor Gingerpig. Bonebakker is vooral bekend als gitarist van deathmetallers Gorefest. Zoals al uit het citaat blijkt is Gingerpig allesbehalve deathmetal. Integendeel, het is bluesrock met funk- en souluitstapjes die ferm geworteld is in de zeventiger jaren. Het album is live opgenomen – met uitzondering van de zang – op analoge apparatuur. Chemie en sfeer moest er zijn. Nou, Bonebakker en consorten kunnen tevreden zijn – het komt met bakken over je heen met dit album. Het Hammondorgel van Jarno van Es speelt een hoofdrol op dit album. Dat wil niet zeggen dat het gitaarwerk ondergeschikt is, alleen dat de toetsen essentieel zijn voor dit album. Bonebakker blijkt bovendien een prima bluesrockstem te hebben. En ja, het gevoel van de seventies zit er helemaal in. Het zwiert lekker heen en weer tussen recht-zo-die-gaat-rockers en bluesjams (“Dimlighted Heart”), met stukken soul (met achtergrondzangeressen!), funk (“Joe Cool”, met bongo’s en dwarsfluit!), symfo en wat we nu stoner noemen. Natuurlijk hoor je het een en ander van seventiesbands terug, maar nooit wordt het een imitatie. Vakmanschap, een brede smaak en dito visie zijn de middelen voor The Ways Of The Gingerpig, een heerlijke, sfeervolle rockplaat is het resultaat. Nederland is een puike rockband rijker.
mij=Suburban
4 reacties