Bij de bespreking van het debuut van Gisbert zu Knyphausen deed ik kond van de feiten hoe ik Zu Knyphausen ontdekt had en hoe hij mijn jaarlijst van 2008 gemist had. Vanwege te laat ontdekt dus. En nu moet ik aanpoten om voor mijn jaarlijstje van 2010 nog snel een recensie neer te pennen, zodat Gisbert dit jaar wel mee kan. De plaat was namelijk even blijven liggen. Tussen het recensiegeweld door dat ik van Storm toegestuurd krijg, koop ik ook nog wel eens een plaatje en mocht dat niet gecoverd worden door een van mijn collega’s, dan schrijf ik er ook een recensie over. Maar deze was ten onrechte blijven liggen. Nou ja, ten onrechte; als ik naar mijn stapel onderhanden werk kijk, dan moet ik ook nog wel even. Magoe, Zu Knyphausen dus. Want s’mans werk mag niet onbelicht blijven. Van mijn vorige recensie trok u zich bitter weinig aan, dus ik blijf gewoon pushen: de man is de natuurlijke opvolger van Herbert Grönemeyer. Net zo melodieus, net zo diepzinnig, maar met dezelfde lichtheid over zijn werk. Hij heeft een mild sarcastische blik op het leven en neemt zichzelf niet zo serieus. En dat resulteert op Hurra! Hurra! So Nicht in een van de beste platen op singersongwritersgebied die in het Duits verschenen zijn. Maar zoals men hier in Nederland alle kwaliteitswerk blijft negeren dat van over de grens komt, zit ik hier weer paarlen voor de zwijnen te werpen. Misschien moest Zu Knyphausen gewoon meekomen met Grönemeyer. als Herbert tenminste nog komt, deze zomer. De conclusie zal duidelijk zijn: wederom jaarlijstmateriaal!
mij=PIAS
4 reacties