Ik zal niet de enige zijn die de Ier Glen Hansard voor altijd zal associëren met de prachtige film Once uit 2006 waarin een Ierse straatmuzikant (Glen Hansard) en Tsjechische immigrante (Markéta Irglová) elkaar door de muziek vinden. Hansard timmerde toen al zestien jaar aan de weg met zijn band The Frames en bracht na de film samen met Irglová als The Swell Season twee albums uit. Solo debuteerde hij in 2012 met het uitstekende Rhythm And Repose. Once vertelt eigenlijk het verhaal van Hansard zelf. Als tiener stopte hij met school omdat hij muziek moést maken en ook hij werd straatmuzikant. Die drive hoor je altijd in zijn muziek terug, zowel bij The Frames als solo en als duo. Op zijn tweede solo-album Didn’t He Ramble is die noodzaak in alles te horen. Het begint gelijk al goed met het mooi met blazers gearrangeerde “Grace Beneath The Pines”. Heel even denk ik dat ik dan al het mooiste gehoord heb want de twee liedjes daarna zijn weinig bijzonder. Een kleine inzinking want dan komt “Her Mercy”. Dit soulvolle liedje laat de prachtstem van Hansard in volle glorie naar voren komen. De emotionele intensiteit die hij daarmee overbrengt is heel erg mooi. Die emotie grijpt je het hele album bij je lurven ondanks dat de liedjes vrij rustig en ingetogen zijn. De soulvolle stem van Hansard zegt alles. Absoluut hoogtepunt is het wonderschone “My Little Ruin”. Glen Hansard heeft het straatmuzikantenbestaan al ruim 25 jaar geleden verruild voor een ‘echte’ carrière in de muziek. Maar ik denk dat hij zo weer de straat op zou gaan, mocht het helemaal niks meer worden met zijn muzikale carrière. Glen Hansard moét en zal muziek maken, dat hoor je in alles.
mij=Anti