Die iPhones die Apple maakt zijn natuurlijk hartstikke leuk speelgoed. Mail, agenda, kloeke apps voor een schappelijk bedrag, perfect geregeld. En het mooiste is natuurlijk dat je je halve muziekcatalogus ook nog mee kunt slepen. Een ding doet Apple alleen verkeerd: de koptelefoons die ze meeleveren met iPod’s en iPhones zijn bar slecht. Niet alleen bezorg jij als luisteraar je omgeving flink wat overlast door de verstrooiing van geluid, jij moet je muziek ook hard zetten om je omgevingsgeluid niet te horen als je dat niet blieft.
Daarom vroeg ik voor mijn verjaardag dan ook een fijne nieuwe inear koptelefoon die beide problemen oplost. Nu kan ik luisterend naar Devotion Implosion, de nieuwe cd van Gliss, tenminste lekker wegzakken in de knorrende bas van Victoria Cecilia en de scherpe noisy gitaarpartijen van haar partner in crime David Reiss terwijl Martin Klingman zingt. En als zij dan zingt, dan krijg ik een prettig warm gevoel van binnen. Ik snap George wel wat dat betreft. Helemaal nu Gareth Jones (o.a. Goldfrapp, Interpol en Liars) de band van een moddervette sound voorzien heeft. Door de boy/girl afwisseling in de zang krijg ik een beetje Sonic Youth-associaties. Maar Gliss is minder dwars. Gliss combineert kinderlijk eenvoudig My Bloody Valentine-achtige geluidsmuren met het gevoel voor liedjes van de oude Placebo en soms zelfs een zweempje Suede. Tegen zo’n geluidsmuur is het lekker hangen. Dat er in “Sister Sister” dan een deel van die stugge geluidsmuur vervangen wordt door een deels transparante glaswand die aan het einde plots naast staat, dat is alleen maar prettig en geeft aan dat de band niet alleen maar uit is op semi-makkelijk scoren. Want dat ligt met uitzicht op iemand als Victoria Cecilia bijna voor de hand namelijk.
mij=Cordless / Ada / Rough Trade