Glyder schijnt al drie albums te hebben uitgebracht vóór dit Backroads To Byzantium. Dat verbaast me zeer, want hun muziek ligt precies in mijn straatje en ik had nog nooit van ze gehoord. Ten opzichte van de vorige albums is de bezetting bij deze Noord-Ieren overigens op meerdere plaatsen gewijzigd, onder andere achter de microfoon. En het is juist zanger Jackie Robinson die opvalt met zijn stemgeluid á la Phil Mogg (UFO). Muzikaal zitten ze ook in de hoek van de bluesgeörienteerde hardrock, zij het dat het door de productie wat gladder is dan je bij een Britse band verwacht. Niet té glad overigens, het blijft smakelijke hardrock. Gitaristen Bat Kinane en Pete Fisher zijn geen larger-than-life-gitaarhelden, maar tegelijkertijd klopt het wel helemaal. De songs mogen er zijn, de gitaarsolo’s zijn relatief bescheiden maar wel fraai en in dienst van het nummer en de liefde voor het genre spat er vanaf. Ik vind het sterk lijken op de Paul Chapman-jaren van UFO, het zwaar onderschatte Santers en – om er recenter werk bij te halen – Brian Robertsons Diamonds And Dirt. En laat dat laatste album er nou een zijn dat ik nog steeds regelmatig uit de kast trek. Het is een stijl die je nog maar weinig hoort, waar de meeste andere stijlen steeds weer een soort revival beleven. Ik hoop desondanks dat Glyder hier lekker mee zal scoren, want hardrock als deze hoor je wat mij betreft veel te weinig.
mij=Steamhammer / SPV / Suburban
4 reacties