Waar kende ik Go Go Berlin toch ook alweer van? Tuurlijk, van het interview van Janine op ons eigen File Under-weblog. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet erg uitgedaagd werd om eens op zoek te gaan naar het debuut van deze Denen dat in eigen land al in 2013 verscheen. Maar op het moment dat deze schijf bij mij in de brievenbus lag, was er geen ontkomen meer aan. Het interview sloot af met de opmerking van zanger/gitarist Cristian Vium dat hij de nieuwe Freddie Mercury wil worden. Gatver, Queen – sorry fans – , maar als ik dan New Gold draai dan begrijp ik het wel. Queen was op hun debuut nog prima als rockband te behappen. Het was ook de tijd van The Faces met Rod Stewart, en daar moet ik bij de sound van Go Go Berlin ook wel erg aan denken. Ook al door het stemgeluid die meer Stewart is dan Mercury. Nog even met wat namen strooien: Free, Aerosmith en de band die overal genoemd wordt Kings Of Leon. Nou ben ik geen KoL-kenner, maar niet alle liedjes op New Gold passen bij de seventies. Op “Darkness” zie ik de festivalweide wel stuiteren: lekker vrolijk nummer. Ook is er ruimte voor onvermijdelijke ballads in “Waste Of Trying” of “Castles Made Of Sand”. Maar het fijnste vind ik wel de liedjes met een seventiesfeel, zoals in “On The Run” en “Bad!”. Go Go Berlin brengt met New Gold een afgewogen album uit dat de aandacht goed vasthoudt en waarmee best ruimte zou moeten zijn voor een groter publiek. Maar hoeveel Denen hebben dat bereikt? Maar we zullen zien. In ieder geval hebben ze een grote platenmaatschappij, en het album mag er zijn. Op Dauwpop kun je ze eerdaags op onze eigen bodem gaan zien.
mij=Sony
4 reacties