Als ik in een goede bui ben neem ik mij wel eens voor om te proberen zo lang mogelijk aardig te zijn ten opzichte van mijn medemens. Dit gaat meestal gepaard met een flinke dosis alcohol, maar goed, ik ben daar op die momenten heel oprecht in. Niet meer zomaar mensen afblaffen omdat ik een kater heb, geen geschreeuw meer naar die gruwelijk irritante voetbalcommentator op TV, gewoon een beetje vriendelijker zijn. Dit hou ik dan meestal vol totdat de buurman zijn hond weer eens voor onze deur heeft laten schijten, waarna ik direct in staat ben om iedere viervoeter met mijn blote handen de nek om te draaien. Wat ik hiermee wil zeggen (jaja, ik heb een punt) is dat positivisme nog helemaal niet zo eenvoudig is. Dat hoef je het uit Washington DC afkomstige Good Clean Fun niet te vertellen, zij hebben het positief zijn namelijk tot kunst verheven. Al jarenlang touren ze rond de wereld en brengen ze platen uit waar de vrolijkheid en de goede boodschap vanaf druipt. Op de jongste boreling Between Christian Rock And A Hard Place is het niet anders. Ik moet veganist worden, Straight Edge zelfs, en vooral de hele tijd blijven lachen. Eigenlijk is de boodschap bijna gelijk aan die van illustere voorgangers als Gorilla Biscuits, Minor Thread en 7 Seconds, alleen dan met een constante glimlach op het gelaat. Een glimlach die ik niet langer dan een nummer of twee kan handhaven en daarna steeds verder richting een grimas groeit. Ik word namelijk heel erg moe van die Constant Aanwezige Boodschap, zelfs als deze met een dosis humor wordt gebracht. De beste manier om mij iets écht goed duidelijk te maken is nog altijd het spelen van heel erg goede muziek, maar dat is nu net hetgene wat Good Clean Fun niet kan bieden. En daar word ik ietwat negatief van.
mij=Reflections / Bertus