Goose – Control Control Control

Wekenlang stond “Control” weer bovenaan de Afrekening van Studio Brussel. Gelukkig maar, want het 3FM-virus waarbij gelul, spelletjes en tienerpop meer aandacht krijgen dan goede muziek schijnt ook op die radiozender steeds meer vat te krijgen. Enfin. De derde Goose-plaat is een dappere stap voorwaarts in de richting die op Synrise al ingeslagen was: meer gitaren, minder elektronica, in bandformatie opgenomen. Niet voor niks werd Oasis-producer Paul Stacey gevraagd. Het levert een bij vlagen strakke plaat op die gek genoeg zelfs bejubeld wordt door cybergothic-dj's (de synths in “United” zijn daar precies kazig genoeg voor en sommigen horen er zelfs Front 242 in). Toch heb ik even gewacht met deze recensie, want Control Control Control wilde hier niet echt vallen en helaas doet-ie dat nog steeds niet. En dat vind ik als fan moeilijk om te zeggen. Misschien moet iemand gewoon maar eens opschrijven dat Goose het beste is in stampwerk, en dat hun nummers niet altijd beter worden van complexiteit en het toevoegen van tekst. Krach is nog zo'n band met dat probleem, in dezelfde spagaat tussen rock en dance. Waar zij er live op het podium een feestje van maken, gebeurt er bij Goose eigenlijk steeds minder (afgaande op de toer rondom Synrise). Hoe meer control, hoe minder fun. Het beste spanningsmoment van Control Control Control is de fenomenale breakdown in “Real”, en de single “Control” is natuurlijk prima. Maar nummers als “Modern Times” en “Right in the game” vind ik ook na wat bezinktijd lijzig en ergerlijk. Denk er wat Korn-zang bij en zulke nummers passen bijna op slechte metalcore-platen. Daar tegenover staat dan weer een aardig, maar te simpel nummer als “Fatal”. Al met al wordt het veelbelovende begin niet ingelost. Jongens, dat kunnen jullie véél beter.

mij=Safari