Goose

Komende donderdag is het zover; dan staat Goose in de 3FM-tent op Eurosonic, omringd door acts als Ginger Ninja en Stromae. Met twee goed ontvangen albums op zak en succesvolle optredens, eerst op een bomvol Pukkelpop, toen helemaal op eigen houtje in Paradiso en later in de HMH als voorprogramma bij Underworld, mag de synthesizergroep niet klagen. Ik belde met voorman Mickael Karkousse. “Over Underworld hoefden we niet lang na te denken. Dat was fantastisch om te doen. Het leuke voor ons was dat ze ons onze eigen show lieten doen. Geen restricties of zo, ze hebben gewoon respect voor andere muzikanten. We spelen niet vaak voorprogramma’s om die reden, je mag meestal minder luid spelen dan de hoofdact of je krijgt maar een deel van het podium.”

mij=Interview: Stonehead
Onlangs riep La Roux dat het synthgenre over is, en dat ze geen muziek meer kan horen die refereert aan de jaren tachtig. Wat vind je daarvan?
“Nou, eh – wie is La Roux eigenlijk om dat te zeggen? Ze is hét voorbeeld van een artieste die heel weinig creatief omgaat met synthesizers of met klank. La Roux heeft heel fijne singles gehad, maar die konden net zo goed uit 1983 geplukt worden. Bovendien heeft ze het niet direct over andere bands, ze scheert alles over dezelfde kam.”
Wil je zelf wel in dat hokje geduwd worden?
“Ach, we staan er niet zo bij stil, genres. We maken muziek die we leuk vinden en toevallig zijn dat nu veel synthesizers geweest. Bring It On heeft het al redelijk wat, Synrise is overwegend synthesizers. Dat is omdat ze mogelijkheden bieden die we niet met andere instrumenten vinden. Het is makkelijk om daar een jaartal of genre op te plakken – eighties – omdat de instrumenten uit de jaren tachtig, eind jaren zeventig zelfs komen. Wij bestempelen onszelf niet als een jaren '80-revivalband. Dat geldt wel voor La Roux, voor haar is het bijna een uitgangspunt.”
Op welke manier kies je een bepaalde synthesizer uit voor je muziek?
“Het belangrijkste voor ons is dat het allemaal analoge synthesizers zijn. Dat betekent dat je aan knoppen moet draaien, dat je lichamelijk energie overbrengt, zoals je ook gitaar speelt. Het wordt een deel van je lichaam. Bovendien is de tuning niet altijd precies even goed. Je kunt bijna al dezelfde klanken ook creëren op computers met softsynths, maar dat is niet leuk. Dan heb je niet het gevoel met het instrument. Het kunnen werken ermee, en het feit dat ze niet perfect zijn. Soms is het een gevecht met het instrument. Soms leidt het instrument je, neemt het de overhand. Je hebt het niet helemaal onder controle.”
De vele bootlegs van Pukkelpop op YouTube zagen er geweldig uit. Hoe was dat?
“Het uitgangspunt van de eerste plaat was om muziek live te brengen die mensen niet hoeven te kennen. Je wilt sfeer overbrengen en het publiek een leuke tijd bezorgen. Veel muzikanten vergeten het festivalgegeven. Er spelen al zoveel bands, als toeschouwer wacht je vaak op een single en dan ga je daarop uit je bol, en dan is het wachten op de volgende. Wij willen van de eerste tot de laatste minuut plezier bieden.”
Maar bij het nieuwe album moet je als luisteraar wel wat meer je best doen…
“Het nieuwe album werkt inderdaad op een wat andere manier, maar brengt wel hetzelfde teweeg. Het zijn andere manieren om het volk te betoveren. Als Bring It On vooral draaide om grote breaks waarna superhard de kick inviel, dan werken we nu meer op melodie en een soort trance. Het is meer de melodie die de mensen in vervoering brengt dan echt harde beats.”

Favoriete platen
“Qua eighties ben ik fan van Robert Palmer. Hij is wel een goede songwriter, hij maakte goede producties. Tijdens de opname hebben we verder Speak & Spell van Depeche Mode veel gedraaid. Nog een favoriet? Hmmm… Bad van Michael Jackson. Daar zijn we mee opgegroeid.”
“In de dance was die eerste van Daft Punk, Homework, voor ons een revelatie. En – niet echt dance – Darkdancer van Les Rythmes Digitales. Stuart Price is sowieso een goede producer. Hij heeft bepaalde voeling met de jaren tachtig die niet 100% jaren tachtig is, hij nodigt bijvoorbeeld ook Nik Kershaw uit. Dat blijft voor mij Les Rythmes Digitales met een zanger die toevallig Kershaw is, maar het is geen Kershaw-nummer. Heel clever. Van zijn project Zoot Woman vond ik de eerste plaat heel goed, daarna werd het minder.”
“We hebben heel vaak gespeeld met Justice en Digitalism, dat was in 2006 en 2007. Daar was het echt duidelijk dat het een nieuwe klank was, een nieuwe generatie muzikanten die dance op een andere manier bracht. Ik heb nu al een aantal nieuwe nummers gehoord van Digitalism en die bevestigen dat de groep heel goed is. Digitalism is niet blijven hangen in wat ze gedaan hebben, ze evolueren ook. Verdacht goed. Van Justice vind ik eigenlijk hetzelfde.”
Oeh, je hebt al meer gehoord? Meer dan die Blitz EP?
“Ik heb meer gehoord, en ze gaan ook veel meer voor melodie. Het wordt opener.”
Zelf ben ik er namelijk fan van. Net als van de Bloody Beetroots, al is dat wat lomp af en toe…”
“Dat zijn ook goede vrienden van ons. Het is altijd een plezier om ze live bezig te zien.”
Heb je ook Belgische aanraders?
“Zeker. The Vermin Twins, met de zus van Tim Vanhamel van Millionaire. Of The Subs, die doen het wel goed ook. En The Magician, de helft van Aeroplane die eruitgestapt is en die nu stilletjes zelf remixes aan het maken is. Hij is heel goed. En The Living Islands, ook een nieuwe band, die ook een remix voor ons gemaakt heeft.”
Nog andere genres?
“Jamaica vind ik ook leuk. Ze brengen pop op een heel eigenzinnige, leuke manier.”
Wat vind je van het Warp-label?
“Daarvan heb ik eigenlijk geen favorieten. Dat is een stroming die een beetje aan me is voorbijgegaan in de jaren negentig. Een subgenre dat samen met triphop niet echt is doorgetrokken.”

Hoe kwamen jullie bij het hoesontwerp? Prachtige plaat, met een heel leeg boekje verder…
“Eigenlijk was de hoes het begin en het einde. We waren zo ondersteboven van het ontwerp van Storm Thorgerson, die het ontworpen heeft. Hij heeft ook bijna alle hoezen voor Pink Floyd, 10 CC en Led Zeppelin ontworpen, en nog voor zoveel bands. Ook via het ontwerpcollectief Hypgnosis, dat hij samen met Audrey Powell had, daarna zijn ze apart gaan werken. We zijn altijd grote fan geweest van Thorgersons werk zonder te weten dat hij het was. Dan kom je zo'n hoes van Peter Gabriel tegen en besef je achteraf pas: ah, Storm. Die voor ons album was een gok. We bedachten dat we misschien aan Storm konden vragen om een hoes te ontwerpen en hij zei ja. In het boekje wilden we het verder minimaal houden en enkel knipogen naar de hoes, omdat de hoes de coverimage is. Alles is daarmee wel gezegd.”
Hoe doen jullie dat met clips?
“We hebben onlangs in Parijs de videoclip voor Can't Stop Me Now gefilmd, bij een collectief genaamd Megaforce. Een dag voorbereiding, een dag shoot. Het laatste jaar hebben ze veel clips gemaakt, o.a. voor Late of the Pier, heel eigenzinnig en artistiek, tof. We hebben drie maanden gezocht naar mensen die muziek goed vertalen naar beeld; we zijn heel kritisch op dat vlak. Bij Megaforce hadden we onmiddellijk het gevoel dat het zowel qua verhaal als beeld goed zat.”
Wat gaan jullie in 2011 nog live doen?
“Ik vind het een leuk tweede album, het is nu echt nog het begin van het verhaal. Komend jaar gaan we echt de liveset uitbreiden en het verhaal brengen op een manier zoals het op de plaat in elkaar zit. Het next level is voor ons wisselende dynamiek, een extreem kalm moment in de set, niet altijd hard gaan of altijd willen imponeren met heel luide nummers. Dus ook een nummer als “After” dat crescendo gaat, of misschien zelfs  “Hunt”. Het zou leuk zijn om ook in de liveset zo ver te gaan dat we mensen echt even stilleggen.”
Dat deden de Bloody Beetroots ook, ze lieten het publiek zelfs gaan zitten. Maar hun nummers zijn niet allemaal van hunzelf…
“Die hebben trouwens ook een remix gemaakt voor “Can't Stop Me Now”. Ik was eigenlijk redelijk verrast, heel blij met die remix. Hij is iets anders, allez, wel herkenbaar Bloody Beetroots, maar wel melodieus. Je voelt echt de muzikanten.”
Wat doe je met die remixen? Komen ze op cd, of is het puur een geintje voor iTunes?
“Nee, in eerste instantie zal het digitaal zijn. Wellicht komt er een vinyl-EP, net zoals voor Words.”
Hoe werkt dat met remixen? Vragen jullie mensen of krijgen ze daar weer geld voor?
“Wij vragen muzikanten zelf om remixen te maken. We kiezen heel concreet een muzikant van wie we denken dat die past bij dat nummer. Voila. Zo werkt het voor ons ook het best. Soms hebt ge de indruk dat remixen gewoon gestuurd worden vanuit de platenfirma, zo van 'dit zou wel eens kunnen werken'. Dat doen wij niet. Wij kijken of het een meerwaarde kan geven. Misschien is dat puur voor ons iets waar we waarde aan hechten. Of dat nu overstraalt naar derden weten we niet, maar we zijn fier op de remixen die we uitbrengen.”
“Words” komt als eerste single niet zo lomp uit de hoek als “Black Gloves”.
“Voor ons was “Words” een van de grootste verrassingen op de plaat, een kant van Goose die we zelf nog niet hadden geëxploreerd. Het is voor ons een stap vooruit, en dat is hier in België en in Duitsland heel goed opgepikt. Ja, we stonden op 1 in De Afrekening, het is de eerste keer voor ons dat we een hit hebben, in België nochtans. Bij het vorige album deden “Black Gloves”, “Bring it on” en “British Mode” het goed, maar nooit top 3. Nu wel. We zijn er fier op dat
onze eigenzinnigheid geapprecieerd wordt!”
Tot op Eurosonic!
“Salut!”