Grails is een gezelschap uit Portland dat geregeld in de postrockhoek geduwd wordt en dat is zeker niet geheel onterecht. Maar het viertal kan en is absoluut meer dan het zoveelste slappe aftreksel van Mogwai. Dat heeft dit album mij wel duidelijk gemaakt. Acht nummers in krap 47 minuten telt Deep Politics: een snelle rekensom leert ons dat lang uitgesponnen nummers dus niet de boventoon voeren (krap negen minuten is het maximum). En toch zijn ze stuk voor stuk af. “Future Primitive” is een toegankelijke binnenkomer met een paar verdwaalde Arabische klanken en het bereidt u voor op een cinematografische luistertrip. “All The Colors Of The Dark” lardeert beelden in mijn hoofd van een reis in een afgeragde pick-up truck door desolate landschappen bij het krieken van de ochtend. Dat doet u natuurlijk onmiddellijk denken aan een zekere Ennio Morricone. En voorwaar, zijn ziel en zaligheid is alomrtegenwoordig op deze plaat. Maar er is meer: het titelnummer doet herinneringen aan Rachel’s opleven en laat een langzaam evoluerende sc&eagrave;ne van innnerlijk verdriet zien, met de onvermijdelijke, tragische uitbarsting. “Almost Grew My Hair” (de titel is niet toevallig gekozen) neemt u weer mee de weg op, maar nu lijkt de reis een stuk avontuurlijker, als een dollemansrit, door een schijnbaar slapende stad pardoes de woestijn in. Afsluiter “Deep Snow” is met z’n Oosters aandoende riff het laatste hoogtepunt. Als geheel is dit een filmische plaat die weinig hoorbare erupties kent, maar juist het emotionele geweld alsmede de aanslag op mijn visualisatievermogen maken dit nu al tot een kandidaat voor m’n 2011 jaarlijst.
mij=Temporary Residence / Konkurrent
4 reacties