Vreemd hoe de menselijke geest werkt. Neem bijvoorbeeld mijn brein bij het beluisteren van Places To Fall Grand Avenue. De vorige cd heb ik ook op File Under beschreven en die kwam gemiddeld uit de verf: niet heel goed, maar zeker ook niet heel slecht. Maar goed, dat kwam misschien wel doordat er toen veel van dit soort rockbands actief waren (Coldplay, Snow Patrol). Het viel me meteen op dat Grand Avenue van deze sound is weggedreven en nu meer rockt dan voorheen. Maar pas toen ik afsluiter “Places To Fall” hoorde, sloeg de bom in, dat vind ik nou echt een lekker nummer: opzwepende gitaar, emotioneel refrein, zo’n nummer dat gewoon klopt. Pas toen begon ik meer interesse te tonen in de andere nummers en ineens bevallen ze me een stuk beter, alsof het plaatje nu wel op zijn plaats valt. Wie beslist er eigenlijk om juist dat nummer nou als laatste op de cd te zetten? Je moet toch met je beste troef openen lijkt me? Ik merk het wel vaker, denk bijvoorbeeld aan “Asleep at the Wheel” op A Strange Education van de Cinematics. Er zal vast over nagedacht zijn, maar voor mij werkt het averechts, ik had normaal de cd niet afgeluisterd. Maar gelukkig heb ik dat wel gedaan, want Places To Fall blijkt boeiend tot het einde!
mij=Playground / V2
Helemaal gelijk!!