Raar maar waar, tegenwoordig moet je je bij de aankondiging van een Great White-album afvragen wèlk Great White. Het Great White zónder, of het Great White mét zanger Jack Russell. De eerste heet gewoon Great White en bestaat onder anderen uit oudgedienden Audie Desbrow, Michael Lardie en Mark Kendall, de tweede heet Jack Russell's Great White en kent als oudgediende alleen Jack Russell. U begrijpt, de rechtszaken zijn nog gaande. Niettemin heeft de eerste een nieuw album, Elation. Nu met zanger Terry Ilous, die al eerder als vervanger voor Russell optrad. Niet dat dat veel veranderd heeft, want het is nog steeds op en top Amerikaanse pretrock. In de productie zijn de gitaren aardig naar voren gezet – niet zo gek als je bedenkt dat de twee gitaristen ook de producers waren – en dat geeft het geluid in elk geval wat body. Qua composities laat het hier en daar wel wat te wensen over, vooral op het eerste deel van het album. Een song als “Heart Of A Man” bijvoorbeeld is best te pruimen, maar goed beschouwd gebeurt er niets bijzonders. En zo zijn er een paar songs meer waar de inspiratie wat tekortgeschoten lijkt te hebben. Terry Ilous is wel een aanwinst. Ook hij heeft een stem met een rauw randje, maar hij roept wat meer associaties op met Chris Robinson (The Black Crowes) of Jeff Keith (Tesla). Het krijgt daardoor soms ook een iets rootsier karakter, zeker op het tweede deel van het album (“Resolution, “Shotgun Willie's”). Wat mij betreft is dat iets om op voort te borduren. Pretrock is het nog steeds, maar met net iets meer inhoud. Al blijft het lollig om af te sluiten met een simpele stamper met de titel “Complicated”…
Het Noorse Wig Wam was bij de vorige gelegenheid al zo origineel als Oranje-prullaria in een supermarkt in de komende weken en ze hebben ook op Wall Street geen behoefte gevoeld om origineler te zijn. Het lijken weer van die zwaar door de Scorpions beïnvloede deuntjes waar je je stiekem een héél klein beetje voor schaamt dat je ze meteen zit mee te brullen. Helaas zitten er wel wat gekromde-tenenmomentjes tussen. Dat is vooral het gevolg van de productie, die enorm over the top is. Een nummer als “Victory Is Sweet”, van zichzelf al geen hoogvlieger, krijgt zo een wel heel hoog 'Norvège: nil points'-gehalte. Ook de ballad “Tides Will Turn” zou in vertaling zo op Sterren24 kunnen. Dat Wig Wam er tevreden mee is dat ze redelijk generieke rockstampers voortbrengen is tot daar aan toe – we kunnen niet allemaal Steve Vai zijn. Maar ze balanceren op dit album een paar keer op het randje van de kitsch, om niet te zeggen dat ze er overheen kukelen. En zo weten ze het resultaat van de vorige keer niet te herhalen.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties