Misschien is het logisch dat Green Day succesvoller wordt naarmate ze verder van de punk afdrijven. Toch verlang ik terug naar de tijd dat Billie Joe zijn haar nog groen verfde en nog niet met zo’n lullig stropdasje om over het podium stierde. Elke keer als ik het wanstaltige “21 Guns” langs hoor komen op de radio, staat het huilen me nader dan het lachen. Die vervormde zang verpakt in een kazige ballade, getverrederrie. Ook als deze track tegen het einde van het liveabum Awesome As Fuck gespeeld wordt stuit het mij enorm tegen de borst. Het enthousiast meezingende publiek (al worden ze wel opgejut door Armstrong) toont mijn ongelijk aan – denk ik dan maar. En eerlijk is eerlijk, als energieke rockband is er niks mis met Green Day. Ik zou Storm Junior mee kunnen nemen naar Ahoy en hij zou zich vast een hele avond kostelijk vermaakt hebben. Green Day is gezinsentertainment geworden inclusief vuurwerk en lollige tussendoortjes. Stiekem merk ik dat ik ondanks dat gemopper van een ouwe lul wel mooi al die liedjes een voor een mee kan neuriën, ook de nieuwe. De live-cd is een mix van optredens over de hele wereld, maar het is op zo’n manier aan elkaar gemengd met schreeuwend live-publiek dat je het idee hebt naar één show zit te luisteren. Alle langdurende crap tussendoor die Green Day graag van stal mag halen voor hun arenashows is er uitgeknipt. Dat is wel weer een dikke pré De vaart zit er de eerste helft van de cd ook lekker in. De drie (semi-)akoestische songs naar het einde van de show (“21 Guns”, “Wake Me Up When September Ends” en “Good Riddance (Time Of Your Life)”), laten de boel wel een beetje doodbloeden. Vooral ook omdat ik het schelle geluid van de stalen snaren in die laatste als zeer onprettig ervaar. Doe mij maar songs als “J.A.R. (Jason Andrew Relva)”, “When I Come Around” en “She”. Gelukkig worden die net zo hard mee gezongen.
mij=Reprise / Warner
4 reacties