Guano Apes – Bel Air

Ik vond het niets, ik vind het niets en het zal eindelijk ook niets meer worden. En dat heeft mevrouw Nasic volledig aan haarzelf te danken. Tuurlijk, songs als “Open Your Eyes” en het Avril Lavigne-achtige “Lords Of The Boards” doen het nog steeds aardig op de radio en op festivals. Maar, alleen omdat Sandra Nasic in een Dockers-broek zich voordeed als ‘one of the boys’. En omdat ze een geraspte stem had waardoor je dacht dat de frontvrouw van Guano Apes de verpersoonlijking van het begrip ‘rockchick’ was. Nu heb ik mevrouw Nasic vier keer mogen interviewen en vier keer kregen we ruzie. Telkens weer was ik ontsteld over de geringe kennis van Nasic over muziek, over haar inlevingsvermogen in een enorme schare Europese fans en over haar interesse in haar bandleden en collega-muzikanten. Sandra Nasic stelde zich tot vier keer toe op als een übervariant van Jennifer Lopez. En maar klagen en zeiken over de grootste hotelsuites, gebrek aan aandacht en erkenning. Want, wat had mevrouw eigenlijk graag een Gwen Stefani willen zijn. Bekendheid voor alles, investeren in de fans, ho maar. Dus, als ik vervolgens lees dat Guano Apes met Bel Air terug is van een welverdiende break, dan denk ik: laat dat welverdiende maar weg. Nasic pakt de laatste strohalm om bekend te worden maar op met deze plaat zodat ze zich kan nestelen in tal van Duitse tv-panels. Haar solocarrière kwam niet van de grond. De rest deed het in IO al niet veel beter. Wat overbleef was de tactiek van het terugkrabbelen. Eerst een reünie, nu dan de comeback-plaat Bel Air. En, wat een wanstaltig product is dat, zeg! Er is geen greintje bezieling gestopt in deze plaat. Wat je overhoudt is een 8e-rangs Evanescence of Avril Lavigne inclusief rare synthesizers, onverklaarbare brugpartijen en pogingen tot meezingbare refreinen. Het ergste is nog dat Guano Apes is afgestapt van zijn hechte songstructuren. Nu is van alles bij elkaar geharkt om Sandra Nasic terug op het hoogste podium te krijgen. Beetje Kylie, beetje Skunk Anansie, beetje Foo Fighters, beetje Goldfrapp, wat Moloko met gitaren, wat gothic-invloeden, en eigenlijk veel te veel van van alles wat. In de volksmond noemen we dat gekunsteld of te snel in elkaar geflanst. Of zou mevrouw Nasic zich voor het eerst bewust van haar grote schare fans afkeren? Ik zie haar er wel voor aan. Een bitch in het nauw maakt rare sprongen.

mij=Columbia / Sony