Afgelopen maand mocht Guided By Voices opdraven bij de show van David Letterman, al een tijdje over de datum maar blijkbaar een nog immer goed bekeken talkshow. Ze speelden daar een van de prijsnummers van hun nieuwe album, Let’s Go Eat The Factory. Ouder en ietwat stijfjes, maar ze deden een poging om nonchalant als altijd te rocken. Dat ging ongeveer een halve minuut goed, tot het moment dat bassist Greg Demos op z’n kont terecht kwam. Het lijkt symbolisch: voor aap staan in een niet bepaald hippe tv-show. Maar Robert Pollard en consorten – de klassieke line-up zelfs – zijn er niet de band naar om zich van dit soort dingen iets aan te trekken. Na een reeks soloplaten en albums die keurig netjes voor FM-radio geproduceerd waren, wagen ze zich weer aan dat waar ze naam mee maakten: lo-fi. Puntig, maar met prachtige melodieën, rommelig, maar verrassend vaak raak. De meeste van de 21 nummers halen de twee minuten niet (het hele album klokt af op 42 minuten) en, eerlijk is eerlijk, we hebben hier niet met een nieuwe Bee Thousand of Alien Lanes te maken. Maar ouder, grijzer en ietwat stuntelig of niet: het voelt soms zowaar of er iets van de oude brille teruggekeerd is in “The Unsinkable Fats Domino” en opener “Laundry and Lasers”.
Mij=Fire / Konkurrent
4 reacties