Guillemots – Hello Land!

Donderdag voerden Peter Bruyn en Atze de Vrieze een mooie discussie op Twitter. Consumenten willen iets snel en willen het nu, beargumenteerde Atze, dus moet die muziek van het Ultra-label gewoon op Spotify. Maar, zo riposteerde Peter, datgene waar je moeite voor moet doen, houdt wel de liefde veel beter vast van degene die het vindt. Voor allebei is iets te zeggen. Voor de nieuwe, vierde plaat van de Guillemots geldt het op drie manieren. Allereerst moet je 'm maar net tegenkomen, want hij is alleen op internet te krijgen. Sterker nog, er gaan dit jaar in totaal vier albums uitkomen via hun website The Emporium of Fine Things. De Guillemots doen een Robyntje. Acht nummers staan er op hun eerste album van 2012, Hello Land. De band heeft in Noorwegen een studio geregeld en keert daar dit jaar een aantal keren terug, met het voornemen om alle rust en tijd uit te trekken voor muziek, en allerlei gekke video's op hun YouTube te gooien. En dat hoor je. “I give in. I play by all the rules of outside – but my love, I think it's gonna rain”, zo zingt Fyfe Dangerfield, waarna een schitterend, spookachtig stuk neurie-outro volgt dat absoluut niet op de radio past. Dat kwetsbare, zoals de band het ook had op hun eerste EP's in 2005, dat is wat de Guillemots zo ongelooflijk goed maakt. Je moet er als luisteraar de moeite voor willen doen, en dan betaalt het zich uit. Maar de track erna is vooral irritant zweverig. Zo lelijk als de galm in “Byebyeland” is, zo mooi is-ie in het shoegazerige “Lie Down”, dat een Oasis-nummer had kunnen zijn. Guillemots scheert langs de rafelranden van de pop. Het gaat dit jaar nog mooie en mysterieuze liedjes opleveren. Maar net als de vorige plaat is Hello Land! als geheel een rommeltje, en mag de band zelf óók wel eens moeite ervoor doen om een hoog niveau te behouden. Als dat met het uitbrengen van vier zooitjes op een rij moet, allez dan maar.

mij=The State 51 Conspiracy