Vrienden van mij vinden de band Airbourne gaaf. Ik niet. Airbourne is een band die zich niet laat inspireren door, maar gapt van AC/DC en Rose Tattoo. ‘Goede nummers, toch?’, hoor ik die vrienden dan roepen. Ja, klopt, maar dan nog overheerst bij mij de afkeer die het schaamteloze gapwerk bij me oproept. Maak ik me schuldig aan mierenneuken? Misschien, zeker voor iemand die zijn hart heeft verpand aan een genre dat aan elkaar hangt van leentjebuur spelen, is mijn kritiek gedurfd. Maar ik kan er niet over uit: wanneer je zoveel van een bepaalde band houdt, houd dan de eer aan jezelf en begin gewoon een coverband… Beter wordt het niet, toch? Waar Airbourne nog gapt van twee bands, laat Gunslinger het er bij één: Motorhead. Laat iemand die enigszins bekend is met Lemmy en kornuiten deze plaat horen en je zult horen: ‘Nou, dat Motorhead is ook niet meer wat ‘t geweest is…’. Want dit ís gewoon Motorhead. Die stem, die korte basgitaarsolo’s, die teksten over veldslagen vol heroïek: it’s got Motorhead written all over it. En om dezelfde reden dat ik Airbourne afval, kan ook deze band niet op mijn waardering rekenen. Leuk is dan wel weer dat de zanger/bassist van Gunslinger zijn uiterste best doet om ook daadwerkelijk op Lemmy Kilmister te lijken, zo leert de foto in de inlay van de cd. Een miniplaybackshow voor volwassenen, ergens toch ook wel weer aandoenlijk…
mij=Buzzville / Suburban
Precies. Waarom naar een kopie luisteren als het origineel ook nog bestaat? We zijn het roerend eens…
Ik reageer nooit op recensies, maar toch wil ik het nu graag opnemen voor dit bandje. Enige research was wellicht op zijn plaats geweest, want wat is het geval. De man achter dit bandje is bassist Alan Davey. Wie? Wel, de man die de afgelopen 23 bassist was bij Hawkwind. En hawkwind was ook de band waar Lemmy ooit begonnen is. Motorhead is ook de titel van een Hawkwind track. Alan Davey is net als Lemmy een Rickenbacker freak en heeft wat dat betreft de afgelopen 23 jaar in Hawkwind flink zijn gang kunnen gaan. Maar Alan Davey is uit Hawkwind, en dat heeft schijnbaar iets te maken met het feit dat Mr. Hawkwind, Dave Brock, nogal gierig is met het uitbetalen van zijn bandleden. En dan sta je na 23 jaar ineens voor een uitdaging, want er moet brood op de plank komen. Extra zuur is het dat Davey’s voormalige roadie nu bas speelt in zijn plaats. Dat neemt niet weg, dat ik, qua orginaliteit, bovenstaande recensie volledig onderschrijf, maar deze man verdient een leuk publiek, want ik heb zo het idee dat je na 23 jaar Hawkwind niet zoveel anders kan dan een beetje bassen. Dat hij dan dezelfde muzikale stijl kiest als zijn illustere voorganger snap ik ook niet helemaal. Maar lekker punken doet het wel. Vooral live, zoals ik laatst heb kunnen zien in het Haagsche kraakpand waar Gunslinger speelde. Davey is zo’n beetje de bastaard zoon van Lemmy en dichterbij Motorhead zal je met Davey wat dat betreft niet kunnen komen, Davey en Lemmy, ze kennen elkaar en speelden meerdere malen bijzonder spannende duels tijdens Hawkwind reünies de afgelopen jaren. Dus ja wat doe je dan. Lastig is het en ergens is het ook wel een triest verhaal. Maar live is Gunslinger ok en alleen al daarom zou Gunslinger meer publiek verdienen. Ze touren zich helemaal momenteel suf, dus als je een band zoekt die nog enigszins de vibe van de ter ziele gegane Engelse free festival cultuur in zich heeft en kan punken als geen ander, dan is dit zeker een toffe band. Ondanks het gebrek aan originaliteit hoorde ik de afgelopen jaren maar weinig bands zo oprecht hard rocken als dit gezelschap. Waarom neemt Peter Pan Speedrock dit bandje niet op sleeptouw dacht ik nog toen ik ze zag spelen. Dat zou echt een prima combi zijn.
@ Kind van een Kantoorpik: je zult wel heel lang haar hebben…
@ Barbie: je hebt vast en zeker geen lang haar…
Bart: nou! In de nek bijna op het boordje van m’n overhemd!
@ Wind van een Havik: bedankt voor de waardevolle aanvulling!