Ik weet nog goed dat ik bij een try-out van een show van Kees Torn zat en hij opbiechtte dat sinds hij verliefd geworden was, hij in een enorm wak terechtgekomen was qua schrijven. Alles kwam terug op de liefde voor het meisje waar hij mee was. Niet handig als je als cabaretier vaak licht zwartgallige teksten nodig hebt als uitgangspunt. Gelukkig maakt Torn nog steeds op meesterlijke wijze cabaret. Het kan ook anders. Gus Black is gered voor de muziek door de liefde. Ondanks de release van zijn prachtige vorige album Today Is Not The Day To Fuck With… kwam er op muzikaal vlak weinig schot in de carrière van Gus. Daar baalde hij van en omdat het als regisseur van reclamefilmpjes, video’s en documentaires (onder meer Tremendous Dynamite:The Making of Hombre Lobo voor Eels) wel lukte hing hij zijn gitaar aan de wilgen. Dat regisseren was een veel eenvoudiger weg naar succes. Totdat hij zo maar in ene verliefd werd. Iets wat hij tot dat moment bijna machinaal uitgeschakeld had. Hij herontdekte zichzelf en daarmee ook zijn liefde voor het schrijven van liedjes. Gelukkig maar. The Day I Realized is het eerste resultaat van de herboren Black. Het verschil met zijn vorige albums is overigens niet groot. De teksten gaan inderdaad opvallend vaak over de liefde en zijn soms mierzoet, maar de toon van zijn songs hebben nog steeds die tikkie melancholische treurige ondertoon. Zelfs als hij zingt over wanneer hij haar voor zich ziet in een zomerjurkje. Ik ben wel blij dat dat niet veranderd is, want dat duistere was juist zo kenmerkend voor Gus Black. Ik hoop dan ook dat hij nog lang verliefd blijft en prachtige liedjes blijft schrijven zoals er weer op The Day I Realized zijn te vinden.
mij=India / Rough Trade
2 reacties