Vroegah, toen uw Gr.R. een Gr.R.’etje was, al is hij nu nog steeds aardig om te zien, was alles anders. Toen kwam het internet nog niet via de brede pijp naar binnen, maar druppelde het. Toen hadden we niet alle muziek van de hele wereld met een druk op de knop beschikbaar. Niet dat we ongelukkiger waren, overigens. Misschien zelfs wel het tegenovergestelde. Muziek kreeg je via de vreemdste kanalen binnen. Zo nam ik deel aan een bootlegcirkel van The Tragically Hip. Georganiseerd via de Henhouse, de mailinglist – mailinglist, kent u dat nog? – van The Hip. Je stuurde zes lege cd’tjes op, je kreeg er vijf terug, gevuld met opnames van concerten van The Tragically Hip. Die zesde was voor de portokosten. Lege cd’tjes kostten toen nog wat. Overigens vond The Hip dit goed. Opnemen mocht, mits je de opnamen maar niet commercieel verhandelde. Bij die serie zat altijd één cd van een band die het voorprogramma had gedaan en die viel soms in goede aarde. Zo ontdekte ik Guster. Guster, uit Boston, was nog een band van de oude stempel. Ze begonnen als een akoestisch trio met twee gitaren, een stel conga’s, fijne samenzang en een stel puike liedjes. En daarmee toerden ze zich helemaal suf, in de Verenigde Staten. Goede liveshow, altijd een hilarische cover en langzaam maar zeker werd Guster een grote band. De conga’s werden een drumstel, er kwam een vierde bandlid voor wat muzikale verdieping, om ook de grotere podia aan te kunnen. Maar de fijne liedjes bleven. Ik vergeleek ze wel eens met een akoestische Crowded House. Een fijne band om te volgen, al was er één nadeel: ze kwamen maar niet naar Europa om op te treden. Er was een single, die Amsterdam heette en waarvan de videoclip, u raad het al, was opgenomen in Amsterdam, maar een concertje? Ho maar! Totdat begin dit jaar de nieuwe plaat Evermotion uitkwam. Er werd een Europese toer aangekondigd! In blijde verwachting kocht ik vast een kaartje en bestelde ik Evermotion. Maar dat was even een tegenvaller, want wat is Evermotion een draak van een plaat! Ergens in de verte hoor je de fijne liedjes wel, maar van het akoestische is amper meer sprake. Evermotion is helemaal dichtgeplamuurd met een soort van jaren-zeventig-softrockgalm. Nou komt Father John Misty daar ook mee weg, dus zou het zomaar eens kunnen werken. Maar ik herken mijn Guster niet meer. Gelukkig ken ik van het beschikbare livewerk een wat rauwere variant van Guster. Daar hopen we dan maar op in Rotown, want ze zullen die eerste keer live – na een carrière van bijna 25 jaar! – toch niet gaan verpesten…?
mij=Ocho Mule