Hoeveel bandjes zouden er zijn die alsmaar door blijven gaan, album na album maken, touren tot ze er bij neervallen, door iedereen sympathiek worden gevonden en dus ook telkens weer hun opwachting mogen maken in de media, maar die het nooit lukt om door te breken? Is het elke keer weer een kwestie van de verkeerde band op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats? Ik gooi maar wat vragen op om te verklaren waarom een band als Ha Ha Tonka zo in de middenmoot blijft hangen. Vier albums zijn ze nu onderweg en het meest negatieve wat je over Death of a Decade kunt zeggen is dat het kwartet goed naar The Band, de vroege jaren van REM en – recenter – naar de eerste twee platen van Kings of Leon geluisterd heeft. En da’s meteen ook het meest positieve dat ik over Death of a Decade zeggen kan. De liedjes zijn niet slecht, soms doordesemd van een fijne popfeel, maar ook niet hemelbestormend. Wel zijn ze duidelijk uit een lange traditie van Americana voortgesproten. Zanger Brian Roberts heeft een wat onopvallende stem, maar de arrangementen – dobro, banjo en mandoline horen als vanzelfsprekend tot het instrumentarium – zijn prima in orde. Eigenlijk is er weinig negatiefs te vertellen over deze band. Ongetwijfeld sympathieke jongens die helaas net te degelijk klinken om boven de middelmaat uit te stijgen.
mij=Bloodshot / Munich
4 reacties