Haldern 2008 – Voorpret

Het moet er erg gezellig zijn. In Nijmegen zoemt het jaarlijks rond. En in muziekland ook. Vreemd dat ik er nog nooit ben geweest. Een Duitse collega uit de kroeg was er vaak en vertelde me dat het echt iets voor mij zou zijn. De spiegeltent kent de gemiddelde inwoner van Nijmegen al van de vroegere affaire. Hij weet dat het daar mooi kan zijn. St. Paul draait er jaarlijks en komt telkens met een glimlach terug. Belle and Sebastian speelden er ooit en ook dat schijnt zo mooi geweest te zijn. Het is een klein festival dat slechts een paar duizend bezoekers kan herbergen, waardoor de sfeer er een is die op geen enkel festival met dat soort grote namen te evenaren is. Schijnt, hè, schijnt. Ik ga dit jaar voor het eerst en het zal mij benieuwen. Drie dagen Haldern Pop, ik kom eraan!

mij=Door: jnnk.
Donderdag
Net als vroeger op Pinkpop begint de eerste dag pas laat waardoor er slechts enkele optredens zijn gepland. Wel heeft de organisatie ervoor gezorgd dat iedereen op die eerste dag al aanwezig zal zijn: The Flaming Lips spelen! En hoewel ik op foto's al vaak hun ballonnen heb gezien en uit verhalen heb vernomen wat voor belevenis een Flaming Lips-concert moet zijn, heb ik de band nooit live gezien. Wat een feest! Het gaat nu wel gebeuren! Misschien geen ballonnen nu, maar toch zeker performance vol verrassingen. Dat moet wel. Ze zullen zelf toch ook hun feestjes telkens willen overtreffen? Toch is het niet zo dat alleen The Flaming Lips, de afsluiter op donderdag, tot de verbeelding spreekt. Eerlijk gezegd zijn alle andere bands ook de moeite waard.

Openingsact Noah and the Whale, die Mystery Jets vervangt, is een nieuwe folkpopact uit Engeland, lijkt een beetje op Tunng en als alles net zo leuk is als single “Five Years Time” dan is deze band een waardevolle vervanger en absoluut een tip. Eigenlijk net zoals Norman Palm een tip is: als door deze singer-songwriter, die vrolijke indiepopliedjes maakt – u weet wel, met belletjes en rinkeltjes -, de zon niet gaat schijnen, dan vraag ik me af of Haldern het wel droog houdt. De twee iets grotere bands (in ieder geval al wél met debuutalbum) die volgen zijn Fleet Foxes en Yeasayer. Wat mij betreft in de goede volgorde, Yeasayer is dan weer een goede opzweper voor het ultiem enthousiaste Foals. Een goed lopend programma, en je kunt alles zien. Al breekt het zweet me uit als ik bedenk dat bij de spiegeltent een bordje hangt met 'vol is vol'…

Vrijdag
De eerste volle festivaldag. Ook nu hoef je niets te missen, als je telkens maar tijdig bij die vermaledijde spiegeltent bent, waar ook vandaag niet de minste, maar wel een stuk onbekendere namen staan. De dag opent met Dagons en wat ik ervan hoorde klinkt dat als een plaat vol variaties op Velvet Undergrounds “Venus in Furs”: bezwerend, donker en onheilspellend. Misschien niet de makkelijkste opener, maar wel weer een goede opwarmer voor de band erna, die wellicht weinig introductie behoeft: My Brightest Diamond. Minstens zo bezwerend, maar iets minder donker. Bernd Begemann, nog steeds in de kleine tent en op zijn eigen weblog omschreven als Der Elektrische Liedermacher, zingt zijn conventionele pianoliedjes in het Duits en dat zou wel eens verrassend kunnen zijn. (Wanneer stond de laatste Duitse zingende act op Lowlands, bijvoorbeeld?) The Kilians, die daarna het grote podium mogen openen, zijn ook Duits en klinken als The Strokes.

Kula Shaker is later op de dag oud-gediende en de rest van de bands op het grote podium zijn vooral gezellig: Jack Penate bijvoorbeeld, die vorig jaar uit het niets ineens op Lowlands stond, maar verder toch niet heel erg doorgebroken is. Kate Nash, die iedereen inmiddels toch wel een keer live heeft gezien? Guillemots, waar de een mee wegloopt, en de ander (onder wie ik) voor wegloopt. Joan as a Policewoman heeft al laten zien dat ze prachtige shows weg kan geven, maar is misschien te klein voor het grote podium? Zou ze met band komen? White Lies is heel duidelijk een soort voorproefje op Editors, waarvan ik het eigenlijk jammer vind dat ze op Haldern staan. Daarmee vier je je verjaardag toch niet? Is dat de juiste band voor paar duizendkoppige publiek?

Misschien heb ik het mis, maar iemand die Gisbert zu Knyphausen heet en alweer in het Duits zingt, daar ben ik toch een stuk benieuwder naar. Weer Duits, een beetje oude Neue Welle in zijn melodieën… Hebben we hier een nieuwe Peter Schilling? Haha! En de lieve Lykke Li uit Stockholm, ook al een beetje waverig, daar heb ik ook wel zin in. Nee, nu móet ik wel in de rij bij de spiegeltent. Ook even checken natuurlijk of de glimlach bij St. Paul ook dit jaar niet verdwijnt. Het gaat lang door: festivalliebling Loney, Dear is ook weer van de partij en daarna wordt de bezoeker tot half vier nog in slaap gesust door de lome jazz van Bohren und der Club of Gore.

Zaterdag
Los van The Flaming Lips is dit misschien wel de mooiste dag, met voor mij hopelijk een laat hoogtepunt: held Scott Matthew komt zingen! Hoera! En daarna nog zo iemand die naar het schijnt nogal indrukwekkend is: Olafur Arnalds. En het is helemaal niet jammer dat we op die twee mannen zo lang moeten wachten. Mijn lijstje must-sees van die dag is, op die twee mannen na: The Dodos, Okkervil River, Jamie Lidell, Iron & Wine en eerlijk gezegd ook wel Maximo Park.

Zou ik het erg vinden als ik daarnaast ook nog naar Mintzkov, Gravenhurst, Fink, Alamo Race Track, The National, The Heavy en The Gutter Twins zou moeten luisteren? Nee, helemaal niet – allemaal namen die weinig tot geen introductie behoeven – en bovendien is kiezen op zo'n overzichtelijk festival veel gemakkelijker. Voor degene die toch niet weet wanneer hij of zij bier moet gaan halen of moet gaan poepen, hier een top vijf van de dingen die je echt niet zou moeten missen:
1. Scott Matthew
2. The Flaming Lips
3. Fleet Foxes
4. Okkervil River
5. Iron & Wine
Dus. Veel plezier als je gaat. En als je er niet bent? Vrees niet. File Under is er voor je en we maken foto's en we schrijven wat we ervan vonden.