Haldern 2010 – Donderdag Napret

De praktijk van Haldern 2010 donderdag begint met een verrassend stukje file bij de afslag naar het terrein (Dat was vorig jaar toch niet? Ben ik nou raar?) dat zelfs een brandweer auto nodig heeft om iets in de verte te regelen dat ik niet kan zien. Dit, en de übertrage rij bij de pers/gast/overig-kiosk verandert mijn uur te vroeg in anderhalf optreden missen. Dat gaat lekker!

De rij om de spiegeltent binnen te komen strekt zich tot al ver voorbij de biertuin als ik er dan eindelijk aan kom lopen, zodat ik precies het laatste stukje van David Ford mee kan maken op het scherm buiten. Niet ontmoedigd ben ik dus ruim op tijd voor Cymbals Eat Guitars. Deze bevlogen Amerikanen knallen er na de obligate soundcheck er dan ook gelijk op los. Aan inzet ligt het niet en het zweet gutst rijkelijk bij zanger Joseph. Het is niet helemaal mijn ding, maar het momentum van de band en de souplesse waarmee een reeks issues al spelend wordt opgelost vind ik wel geweldig. Je moet toch kiezen zegt bassist Matt, na dat er wat heen en weer gegrapt is over drum and bass versies van nummers…spelen of doorgaan? Doorgaan dus, zegt deze band, en als mijn eerste act van het festival vind ik het een geweldige binnenkomer.

mij=Door: Andrew. Foto's: Maks
In al deze omstandigheden is het absoluut een onverstandig idee om de spiegeltent te verlaten, maar gelukkig ben ik op tijd terug voor Beach House. 'Thanks for the wait', bedankt de band het publiek na een lange soundcheck, en de groep barst los in wat het internet dan wel 'dream-pop' noemt maar wat ik zelf herdoop in electro-shoegaze. Beide kloppen niet, maar als de band ook nog even de boel nog intiemer maakt ('a little less light please') passen die omschrijvingen wel. Het publiek vindt het erg fijn en er wordt hier en daar voorzichtig meegeklapt, zeker als bekende nummers worden ingezet als “Zebra”.
Oplettenden hebben vast door dat er stiekem al een roosterwijziging heeft plaatsgevonden en dat klopt: Seabear heeft niet op het voor hen geprogrammeerde slot opgetreden. Ik moet nog even bedenken wie wat waar en hoe, maar bij elk afkondiging gonst de spiegeltent van geruchten over wie nu gaat optreden. Nog geen Seabear dus, maar Chapel Club. Deze geweldige Engelsen bezong ik al lof toe bij de voorjaarseditie van London Calling en ook nu rocken deze heren de spiegeltent plat. Voor zulke jonge mensen hebben ze een volwassen sound, en een cover van “Dream a little dream of me” maakt het geheel nog even af. De band schroeft het geheel nog een beetje extra op en de vloer van de tent begint zelfs een beetje te deinen, en ik wil ze eigenlijk bij voorbaat de win van de eerste dag noemen.

We gaan gelijk door met I Blame Coco, die zeker niet een meisje-alleen-met-electronica is die je wellicht zou verwachten als je “Selfmachine” of vergelijkbaar hoort, maar met voltallige band en flink wat voorwerk sterk van start gaat. De spiegeltent gaat helemaal los, tot en met (een beetje) moshen toe. Het viel me al op dat de ruimtes naast het podium al gevuld waren met andere artiesten en Haldern-vip's, die toegestroomd waren om het optreden te komen kijken. Dat is al behoorlijke lof op voorhand, maar Coco houdt het niet vol en bewijst dat ook als je gezegend bent met een kraakheldere stem, je de mist in kunt gaan. Ze gaat wel stoer door, en tegen het eind van het optreden hervindt ze haar eerdere vorm. Het spiegeltentpubliek is als altijd uitermate sympathiek, en op elk liedje volgt luid applaus.

Laatste band voor me vandaag gaat dan eindelijk toch Seabear worden. De IJslanders worden vrolijk begroet, en hoewel Sindri Már Sigfússon het zoals altijd voor elkaar krijgt om eruit te zien als een opgewarmd lijk, is de band aanzienlijk levendiger geworden sinds ik ze op Iceland Airwaves 2008 heb leren kennen. Veel nieuwe liedjes, waaronder “Wolfboy”, en er wordt afgesloten met de kraker van het vorige album, die duidelijk ingetogener is maar niet minder mooi wordt opgezweept tot een geweldig einde. Het enthousiasme waarmee de zeven mannen en vrouwen begroet werden blijft aanwezig, en er wordt luid geklapt. De echt allerlaatste band van de avond is Stornoway, maar zoals eerder voorspeld zie ik deze op het scherm terwijl ik opstap. Stornoway doet het gewoon niet voor mij. Wel leuk dat veel van het Haldern-publiek dat duidelijk niet helemaal met me eens is. Friday Thursday yay: Chapel Club, Thursday nay: Stornoway.