Dan is het alweer zaterdag en Everything Everything komt het podium op in de Spiegeltent. Vorige keer dat ik ze zag vond ik muzikaal ontbreken aan het immer ontastbare en onmeetbare “het”, maar vandaag is dat niet zo: de jonge Engelse indierockers hebben er zin in en er wordt hard tekeergegaan. Keyboard en gitaar worden gehanteerd alsof dit het laatste optreden ooit zal zijn, en van de dansende mensen voor mij en mijzelf gutst het zweet.
In deze omstandigheden is het bijna prettig om de tent te verlaten, maar eenmaal buiten is het onder de strak blauwe lucht en 25 graden alsof je een koelkast inloopt. Heerlijk! Terwijl ik onderweg ben naar de main stage liggen overal mensen in de zon te luieren en van fijne Haldernsfeer te genieten, en daar is Fanfarlo al die vanaf de Hauptbühne hier hun eigen bijdrage aan komt leveren. Op de Record Store Day NL-cd-freebie staan ze ook met “How To Wait For A Very Long Time”, en dat nummer komt ook voorbij, heerlijke plaat! Hoewel het nog betrekkelijk vroeg is wordt er al flink gedanst en geklapt: het veld staat goed vol en de aandacht voor de lieve liedjes van Fanfarlo is groot.
mij=Door: Andrew. Foto's: Maks
Wederom in de spiegeltent aangekomen voor IJslander Helgi Jonsson is het eerste waar ik niet omheen kan een baby-grand piano. Dit gaat weer iets geweldigs worden, ook al is het alleen de moeite die de onvermoeibare Haldern-podiumcrew heeft genomen om het ding hier überhaupt binnen te krijgen! Helgi, die ook mee doet onder andere in The Whale Watching Tour participeert komt op voor een zeer intieme set. De deels lege tent is muisstil terwijl Helgi van start gaat, maar nog voor het eerste nummer voorbij is voel ik het bekende zoeklicht van warmte in mijn rug en hoef ik niet om te kijken om te weten dat het hier weer afgeladen vol is. De zeer persoonlijke liedjes van deze jonge ongekunstelde IJslander worden door de spiegeltent publiek ontvangen voor de pareltjes die ze zijn.
Frightened Rabbit, die zo gaan komen lopen al de hele dag her en der op het terrein naar eigen zeggen “one of the nicest atmospheres we're ever experienced”, en komen met een van accent doordrenkt 'Guten Tag' het podium op, om gelijk los te barsten met “Swim until you can't see land”. Fantastische indierock vult het zonovergoten hoofdveld ('we're not used to this in Scotland!'), en er wordt voor het podium gedanst en geklapt alsof het pas de eerste keer is! Ik lig alweer ergens op het veld met een fruitsmoothie van de zon en muziek te genieten, de lachende fotograaf die mee is plempt zich naast mij en we pauzeren voor de verdere duur van Frightened Rabbit, en bekijken het opbouwen van Blood Red Shoes.
Laatstgenoemden knallen gelijk los met “It's getting boring by the sea”. Ik ben erg fan van Box of Secrets uit 2008, maar het feit dat ik daarvan alle nummers uit mijn hoofd ken redt de band niet van het mainstage-fenomeen waar ik gisteren ook last van had, en dat nu weer de kop op steekt: het geluid klinkt…dun? De band is statisch en kan me niet helemaal geboeid houden, ondanks dat ze in rap tempo een gezonde mix van oud en nieuw werk er door knallen. Ik blijf tot en met “Say something, Say anything” en vlucht dan richting Villagers in de spiegeltent.
Van Villagers heb ik een bijna blind vertrouwen dat ze in een intieme omgeving als de tent op Haldern een geweldig optreden gaan weggeven, en ik ben niet alleen in dat gevoel want er staat ruim van te voren een rij van formaat om binnen te komen! Het spel van deze Ieren is mooi en ingetogen. Frontman Conor heeft een mooie stem, met licht accent, en is als vrijwel alle artiesten zeer te spreken over het festival: 'This is beautiful!' om vervolgens “The Meaning of The Ritual” te lanceren. De tent is compleet vol, en op het veld buiten voor het grote scherm genieten honderden mensen in de stralen van de ondergaande zon van het optreden.
Efterklang wordt op het hoofdpodium aangekondigd als 'kippenvel gegarandeerd' en ik sta voor bij het hek een zichtbaar enthousiaste Casper Clausen gade te slaan die zijn trommelvel in puin probeert te slaan als hij niet genietend over het poduim heen en weer schrijdt. Efterklang maakt…tja wat is het eigenlijk? Het internet noemt uiterst veilig “indie pop-rock” als genre…hoe saai! Hierin is deze band toch niet te vangen? Terwijl ik een mental note plaats om het recente werk Magic Chairs te bemachtigen, trek ik mijn minicamera tevoorschijn om “I Was Playing Drums” op te nemen als kado voor File Under-fotograaf Dennis die dit jaar er niet bij is.
Bear in Heaven treedt op in lock-step aan Efterklang, maar gevoelig voor de laatste stralen van de ondergaande zon blijf ik als 'experiment' buiten om te kijken naar het scherm en te proeven hoe het hier is, en zo komt het dat ik naast leden van net-opgetreden Frightened Rabbit in het gras lig, wat weer typisch Haldern is. Maar goed, Bear in Heaven, een soort post-rock-electronica dat volgens de Wikipedia “bigger than your iPod” is. De low-tempo songs worden gewaardeerd en als het tempo omhoog gedraaid wordt gaat de spiegeltent gelijk dansen, wat aangeeft hoeveel energie nog altijd aanwezig is in de festivalgangers – zeg, we zijn wel halverwege de laatste dag!
Sleepy Sun volgt, en ik sta voor bij het podium in de tent te overwegen of ik de prachtige basgitaar van Jack Allen kan stelen als deze….post-….euhm….blues…band een geweld loslaat op de spiegeltent dat ik deze hele Haldern nog niet heb gehoord. Het publiek is in trance, en de band geeft het goede voorbeeld door het hele podium over te springen en de haren wild los te gooien. Het publiek weet niet of het nu mee moet springen of naar de schoenen moet kijken, en de band teistert ze nog verder in het gloed van de door rookmachines verwaasde spots. Geweldige muziek, en geweldig optreden, wat een herrie! Dit kleine bandje gaat, tenzij de geprogrammeerde grote namen met iets heel erg bijzonders komen, er vandoor met de yay-prijs van vandaag!
Ik vlucht alweer naar het hoofdveld, waarvan ik verwacht dat het er voor de rest van de avond vol gaat zijn, en ben gelukkig op tijd om nog een beetje Tallest Man on Earth -echte naam Kristian- mee te maken. Hoewel heel alleen en rustig, vult deze artiest het hoofdpodium en het massaal toegestroomde publiek kent alle nummers, zingt en klapt alsof er een horde Zweden staan op te treden in plaats van één, die slechts versterkt akoestisch bezig is. De folky sound vindt gretig aftrek bij het publiek, dat alweer laat zien wat veelzijdigheid betekent als het podium wordt overgenomen door Yeasayer. Deze Amerikanen heb ik nog nooit gezien dus ben ik er erg benieuwd naar, maar de act valt wat mij betreft volkomen in het water. Ik voel het niet, snap het niet, whatever, ik vind het niet leuk. Gelukkig voor de band ben ik misschien een van de 15 mensen op het compleet volgepakte veld die dat vindt, en achter me worden driftig alle lyrics meegezongen.
Andere Amerikanen dan: The National wordt aangekondigd als de klapper van de avond, maar kampt vanaf de soundcheck al met intense en onmogelijk te traceren technische storingen waar de mannen toch heldhaftig en uiterst professioneel om heen proberen te werken. Het is de nachtmerrie van elk optreden: het geluid klinkt afschuwelijk en er wordt met man en macht gewerkt om het in orde te krijgen. Matt en kompanen grappen “we'll get it fixed by the time we're done” maar in- en uitvallende instrumenten teisteren vrijwel elk nummer. Pas “Bloodbuzz Ohio” klinkt zoals de band het bedoelt, wat bij het volgende nummer gelijk weer ongedaan gemaakt wordt. Zo jammer: The National maakt wat mij betreft geweldige muziek, en nu in levende lijve zie ik dat ze ook uiterst correct en professioneel zijn. Geen slecht woord ontvalt ze, en mijn respect voor de band is op dit moment grenzeloos.
Zaterdag yay: Sleepy Sun, zaterdag nay: Yeasayer
Haldern Pop overall: Mumford and Sons. Absoluut topoptreden.
P.S. Voor de mensen die er niet bij konden zijn: onze vrienden van de WDR gaan de gemaakte opnames komend weekend uitzenden in hun tv-programma “Rockpalast”.
Ik ben het vrijwel helemaal met je eens. Vooral over wat je schrijft over The National: je slaat de spijker op zijn kop. Ik krijg de indruk dat niet elke recensent door had wat er aan de hand was (lees Livexs).
Maar bij Villagers mag er misschien ruim van te voren een lange rij hebben gestaan, 5 minuten voor aanvang kwamen wij bij de hekken aan en waren nog op tijd binnen. Vervolgens was het vooraan wel vol, maar voor de rest was het zeker niet vol. Jammer, want al die mensen die er niet waren hebben een geweldig concert gemist.
thanks Francien! arme National he, echt vreselijk voor de mannen! betreffende de tent, ik ben blij dat de rij sneller ging dan ik inschatte! Villagers zet echt een mooie sound neer, en het zou zonde zijn geweest als je het gemist had!