Haldern 2011: zaterdag napret

Ruim op tijd zitten we op het hoofdveld te wachten op Destroyer. Doppio espresso in de hand aanschouw ik het terrein: mensen zitten hier en daar relaxed op de grond, het regent niet, de sfeer is ontspannen, gemütlich, en sluit geweldig aan met de wel heel bijzondere artiest die zo begint. Terwijl er wat meisjes nog voorbijlopen met beschilderde gezichten – “voorbereid op Warpaint” grapt Dennis – wordt het podium ingenomen. Destroyer’s liedjes zijn social commentaries en stalen zelfreflectie van de hoogste orde. Kaputt, de laatste plaat, oogst terecht hoge lof, hoewel Dan Bejar op het podium staat alsof hij angst koestert voor zijn publiek en het zeker een aantal nummers duurt voordat hij een zeer bedeesd Thank You uit weet te brengen. Niet erg: Destroyer is fijn, deze dag is fijn, en het gaat alleen maar fijner worden!

mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Ondertussen zijn een drietal File Under-collega's met aanhang verschenen om lekker bij te kletsen en ervaringen uit te wisselen, en onder het genot van een biertje doen we vast een voorbeschouwing van het leuks wat komen gaat. James Blake wordt in de ban gedaan door iedereen behalve Dennis en mijzelf. James is geen prater: een korte Hi! en er wordt direct begonnen aan het weergeven van zijn product. Terwijl ik zit te kijken naar zeepbellen die vreemd toepasselijk boven het podium zweven, daagt het bij me dat dit optreden behoorlijk goed is. Wanneer James het tempo omhoog gooit en tracks ten gehore brengt die ik niet ken, daar ik slechts zijn self-titled debuutalbum in mijn verzameling heb [de twee eerdere EP's Klavierwerke en CMYK zijn waar hij zijn faam mee verworven heeft -red.], gaat de publieksrespons nog verder omhoog, en mogen zijn medebandleden ook schitteren, met name drummer Ben Assiter. Het publiek is trouwens gevuld met jong en oud, en wanneer Blake vanaf het hoofdpodium meedeelt wordt dat het Good to be back in Germany is, is iedereen ook zijn vriend. Als het voorbij is, roept Dennis dat hij naar huis kan. Gaat niet beter worden dan dit. Ik ben zelf alleen nog niet overtuigd.

'Dit is zo stom,' zegt hij die een minuut geleden James Blake de hemel in prees. 'Hug a cliche every day', is mijn antwoord, en give the people what they want. Weet waarvoor je het doet, met andere woorden. We hebben het over LaBrassBanda, en deze heren weten exact waarvoor ze het doen. Met 200% inzet gelijk ertegenaan op een verrassend leeg podium. Dit gaat een feestje worden, en iedereen gaat mee doen. Dat is ook onmiddellijk het geval: daar waar ik gisteren bij The Wombats dacht dat het niet beter kon, dat station is gepasseerd. Heel het veld roept en springt als LaBrassBanda vol humor en zelfspot de boel tot ongekende hoogten opzweept, doorspekt met grappige verhalen in nagenoeg onverstaanbaar Beirisch. Het is maar al te snel weer voorbij.

Onderweg naar de Spiegeltent hebben we nog een korte discussie over kwantiteit versus kwaliteit. We zijn namelijk onderweg naar de laatste van die twee contrasten, want Shara Worden aka My Brightest Diamond gaat zo starten. Een bomvol en gelijktijdig muisstille tent vormt een uitstekend contrast met de chaos van het veld waar we net waren. Zelden heb ik een gelijke mate van contact met een artiest gevoeld: het is alsof Shara iedereen aankijkt, aan iedereen uitlegt waar ze mee bezig is, tegen iedereen open is over haar eigen zorg en vrees voor het vertolken van nieuw werk. Ze grapt nog dat ze een aantal dangerous songs gaat spelen. Van het gevaar is niets te merken, Shara is volledig in control en hier regeert haar heel eigen creatieve genialiteit, dansend met een masker, achter een keyboard, elektrische gitaar of ukelele, haar angsten, humor, lusten openstellend voor iedereen die het wil zien. Alles wordt belicht middels de muziek, en wanneer het bekende “Inside A Boy” ingezet word is het gejuich en applaus luid in de stille tent. Ik vind het geweldig. Haar nieuwe werk komt uit in oktober. Kopen!

Ik ben op tijd weer op het hoofdveld om in de stromende regen de laatste helft van het optreden van Wir Sind Helden te zien. Wellicht een leuk moment om te melden dat Haldern alle artiesten enthousiast verwelkomt, maar artiesten van eigen bodem hebben een bijzonder plekje in het hart. Zo ook nu, want ondanks de regen is het veld van voor tot achter vol, en iedereen springt en zingt. Het matte van de afgelopen twee dagen is weg; last day madness viert hoogtij. Nu doet Wir Sind Helden mij niet zo veel, dus ik zit met een koffietje onder een luifel te chagrijnen en te kijken naar de kletsnatte mafkezen voor de bühne.

Alles is weer goed als The Low Anthem opkomt, en zelfs de regen houdt het even voor gezien. De band staat in het begin in een kluitje bij elkaar op het podium, en maakt driestemmige samenzang onder begeleiding van trompet, banjo. Iedere band die emplooi heeft voor een zingende zaag krijgt van mij zonder meer bonuspunten. Ik was graag blijven kijken, maar ik moet weg om op tijd te zijn voor Warpaint. Trouwens, het begint toch weer te regenen. Andere keer dan!

Warpaint, zo heb ik gelezen op het internet, doet aan art-rock. Nu weet ik niet wat dat is, maar de bekende site zegt: a piece of music in the rock idiom that appeals more intellectually or musically; that is, not formulated along pop lines for mass consumption. Mooi, dat is dan prima. Ik vind de vier dames van Warpaint fijn om naar te luisteren en leuk om naar te kijken, en van mij hoeven ze niet in zo'n hokje te worden gestopt. Album The Fool heeft in mijn cd-speler veel tijd doorgebracht. Ze hebben er trouwens zin in, deze dames: nummers worden lang gerekt, er wordt geëxperimenteerd met extra lagen in de geluidslandschappen, ze melden zelfs dat ze het naar hun zin hebben. Het duistere, basgedreven geluid van Warpaint is iets dat je in een even donkere omgeving verwacht. Zo'n podium met zwarte muren eromheen, oude posters aan de muur, weinig licht en de geur van seks. Een optreden van het viertal voert mij terug naar tijden dat ik een jaar of twintig was. Lange nachten vol verlangen, uitgaan, lampen en de geur van de stad. Lome ochtenden en zon in het park die pijn doet aan mijn ogen. Gevuld van herinneringen laat ik het geluid over me heen spoelen. Maar al te snel is het weer voorbij: de lichten gaan aan en de spiegeltent is er weer. De geesten van het verleden zijn vertrokken.

We blijven zitten voor SUUNS, want hun optredens zijn bekend om hun HEALTH-achtige intensiteit. Maar de spiegeltent is nogal leeg (meer ruimte om te dansen) en nogal donker (niemand kan me zien dansen). Anderen delen mijn mening dus niet. Voordat het optreden begon zitten Dennis, ik, en mental coach Ewie (zeg maar niet dat ik jullie mental coach ben, dat komt nooit meer goed) voor het eerst sinds uren eindelijk even op de grond. SUUNS-optredens zijn hard, weet Ewie, oordopjes in dus. De soundcheck is al hard. Wat gaan we doen? Even kijken, dan wegwezen. Naar huis. Geen optredens meer. Ik ben moe, oud en heb het koud. Toch ben ik tevreden, want ondanks de regen was het weer een zeer fijn Haldern Pop.
Andrew zegt:
Dit was geweeeldig: My Brightest Diamond
Dit was zeker niet geweldig: het weer
Dennis zegt:
Dit was geweeeldig: James Blake
Dit was zeker niet geweldig: het weer