Het was weer eens te druk in de trein. Ondanks dat het vakantie was. Maar ik wist gelukkig toch een plekje te bemachtigen om te zitten. Op de grond, dat wel, maar ik zat tenminste. Het zorgde er wel voor dat ik niet echt zag wat voor mensen er om me heen stonden. Daarom miste ik haar ook in eerste instantie. Ik schaamde me er zelfs een beetje voor, want de vorige keer viel ze me gelijk op en leek het bovendien alsof ik de enige was die oog voor haar had. Dat ik haar niet gelijk herkende, dat was overigens niet zo vreemd. Ze was behoorlijk veranderd ten opzichte van die zomerse dag in 2005. Rijper, meer volwassen, maar toch nog speels. Maar daar hebben ze volgens mij allemaal last van, die door mij gekoesterde meisjes. Ze volwassen noemen, da’s eigenlijk stom, maar je ziet wel duidelijke eigenwijze trekken in wat ze doen. Bang voor de herhaling, de verveling, het bekende. Het pleit voor ze dat ze er met een boog omheen lopen, ook voor haar. Al was ze altijd al anders. Ik bedoel, wie kan zo nonchalant op een pot vaseline trommelen met haar vingers en ondertussen met d’r klompen tegen haar fiets aan tikken zonder dat het lijkt dat je dit alleen maar doet om aandacht te trekken? Dat zijn er niet veel. Maar zij wel. Nu ik haar wat langer en beter bekijk – raar eigenlijk dat ze mij niet ziet zitten staren, want het is bijna gênant – valt het me op dat ze zich een stuk moderner kleedt dan de laatste keer dat ik haar trof. Maar het staat haar goed deze nieuwe look. Zo haar, maar ook zo anders.
mij=Nettwerk / Munich
Storms Sirenes, hoe zou zo’n compilatie-cd eruit zien?
Als een cd die ik blind zou kopen. (mag ik meedoen!?)
@Guuzbourg: oeh! een uitdaging! 🙂 Alleen maar Scandinavische vrouwen hmmmm 🙂 Zou een mooie tegenpool zijn voor je zuchtmeisjes 😉
Kom maar op met die treklijst!
Gelukkig ben ik niet huis, anders had ik weer een nacht zonder slaap 😉