Hawksley Workman – Meat / Milk

Nou ken ik aardig wat artiesten, zelfs in genres waar ik geen kaas van gegeten heb, maar tot vorige maand had ik nog nooit gehoord van Hawksley Workman. Achter deze naam gaat de Canadees Ryan Corrigan schuil. Hij bracht het afgelopen decennium bijna elk jaar een cd uit en met de dubbel-cd Meat / Milk staat de teller sinds 1999 op elf. Bovendien produceerde hij er ook nog eens een stuk of tig. Dat doen, zonder dat ik ooit over je naam gestruikeld ben, vind ik een puike prestatie. Hawksley Workman laat op Meat / Milk horen een man te zijn die van vele markten thuis is. Grofweg zou je Meat de rock/gitaar-cd en Milk de pop/synthesizer-cd kunnen noemen, maar de soul-, blues- en funkinvloeden komen op beide cd’s duidelijk naar voren. Soms doet het me een beetje denken aan Symphony or Dawn, de overambitieuze en onbegrepen cd van Terence Trent D’Arby. Als ik moet kiezen tussen de Meat Of Milk gaat mijn voorkeur uit naar de rockhelft van de dubbel-cd. Liedjes als het springerige, bijna nerdy “Google Jesus” vind ik een keer of twee wel leuk, maar daarna gaan ze me vervelen. Ook de aalgladde croner “Devastating” valt bij mij niet in goede aarde. Doe mij maar het bizarre “You Don’t Just Want To Break Me (You Want To Tear Me Apart)”, dat mooi in bijna negen minuten naar een climax toe werkt. Ook tekstueel is Workman van alle markten thuis. Zo geeft hij in “And The Goverment Will Protect The Mighty” een scherp tijdsbeeld om vlak daarna zich van zijn meest luchtige kant te laten zien in het bijna Kravitz-achtige “The Happiest Day I Know Is A (Tokyo Bicycle)”. Bijzonder is dat het ingetogen openingsliedje van de dubbel-cd, “Song For Sarah Jane” misschien wel gelijk het mooiste liedje is. ‘So Why Can’t Things Just Stay The Same’ zingt hij hier veelvuldig. Als er een is die zich daar niet aan houdt, dan is het Workman zelf wel.

mij=Isadora / Rough Trade