Hawthorne Heights – If Only You Were Lonely

Debuteren met een gouden plaat in Amerika is een prestatie van formaat, vooral wanneer daar geen echte hype aan te pas is gekomen. Waar de Britse gitaarbandjes momenteel de grond uit schieten richting de toppositie van de hitlijsten, is het in de VS vooralsnog een stuk lastiger om als nieuwkomer flink te scoren. Het lukte Hawthorne Heights wel, vooral door hard werken en mee te surfen op de emocorehype. Het hele emogebeuren is inmiddels alweer een beetje op zijn retour en tweede plaat If Only You Were Lonely zal het dus op eigen kracht moeten doen. Een groot voordeel van een succesvol debuut is uiteraard het stukken hogere budget voor de opvolger, wat ook in dit geval goed te horen is. Op de productie valt niets af te dingen, kraakheldere gitaren, zeer strak drumgeluid en een prettige mix waarop ook de teksten prima te verstaan zijn. Technisch gezien dus geen vuiltje aan de lucht. Vanuit artistiek oogpunt ben ik echter een stukje minder optimistisch. De plaat bevat weliswaar twaalf niet slechte liedjes maar wil nergens echt loskomen. Ik krijg er een beetje het Hoobastankgevoel van: lekker om eens te luisteren, vast en zeker retecommercieel (hoewel ik dat geen enkel bezwaar vind) maar niet goed genoeg om me te overtuigen. If Only You Were Lonely is mij te gemakkelijk, in alle liedjes druipt de zieligheid (emo hè) er van af en ik kan geen enkel medelijden opbrengen. Daarvoor zijn de hartekreten te cliché en is de muziek veel te lief en poppy. Zoals het er nu naar uitziet is Hawthorne Heights voor Emo wat Creed was voor Grunge: niet al te best.