Zero is het, als ik het goed heb, vijfde volwaardige album van het vijftal uit Dayton, Ohio. En een punky conceptplaat over een stel tieners dat ageert tegen de militante bedrijfsvoering van een ‘major corporation’ in een typisch Amerikaans slaapstadje. Over welk bedrijf hebben we het dan? Als ik de top tien van grootste bedrijven in en rondom Dayton bekijk, dan hebben we het over AK Steel, NewPage, CareSource, Thor Industries, Teradata, DPL, Premier Health Partners, WinWholesale, Kettering Health Network en Robbins and Myers Inc. Wat het heeft opgeleverd is een bonte verzameling AFI-songs met een hoog singalong-gehalte. En daar bedoel ik mee dat Hawthorne Heights erin is geslaagd om liedjes te maken met aanstekelijke refreinen. Refreinen die mij altijd doen denken aan ouderwetse zeemansliedjes of Ierse drankliedjes. Die songs hebben refreinen die uitnodigen tot samenzang en die leiden tot een gevoel van onoverwinnelijkheid. Precies wat heel wat emo- en punkbands voor ogen hebben. Het zijn liedjes van troost, van overwinning, van vriendschap en van onverzettelijkheid. Boze tongen beweren dat deze plaat helemaal niet over de strijd tegen een groot bedrijf is die een klein stadje opslokt, maar een persoonlijk verhaal is van de band die na de dood van gitarist Casey Calvert zich een positie heeft moeten verwerven in het Amerikaanse punk- en emolandschap. Daarbij waren de ruzies met platenmaatschappijen en collega-bands niet van de lucht. Ach, wat geeft het, Hawthorne Heights heeft zich herpakt, is weer bij nul begonnen en levert prima songs af in een traditie die niet bepaald Europees is. Je moet ervan houden, maar dan is Zero wel een van de betere emo-punkrockplaten van de afgelopen tijd.
mij=Red River
4 reacties