Ik ben redelijk lui, soms zelfs zo erg dat ik niet eens een paar passen wil zetten om iets te pakken. Dan kijk ik er wel heel lang naar, in de hoop dat het misschien vanzelf naar me toe komt. Ik zit nu al vijf minuten voor me uit te staren in de hoop dat ik van een afstandje de naam van de zanger zie op het cd hoesje. Vreselijk irritant is dat als je iets weet maar er niet op komt. Met dank aan internet – wel bij de hand – heb ik antwoord: Neal Casal! Natuurlijk! Eigenlijk schaam ik mij nog niet eens zo heel erg, Neal Casal is bekend onder een beperkt publiek en hoor je ook niet dagelijks. Ik ken zijn solowerk een beetje en dat is meer country-rock en niet echt mijn kopje thee. Maar nu is er Hazy Malaze, dit is de blues-soulband waarmee Neal Casal zijn live-optredens inkleurt en plaatjes maakt. Eigenlijk best wel leuk, maar van mij mag er wel wat harder worden gebeukt op de gitaren. Het is allemaal een beetje kaal, weinig franje en vooral geen ingewikkelde gitaarsolo’s. Het klinkt te gebruiksvriendelijk. Ik lees hier en daar dat de soul er vanaf druipt. Ik vind wel wat soul, maar te weinig om mijn wijde pijpen uit de kast te halen. Maar ik heb al wat jaartjes ervaring in het luisteren naar blues en soul en ben niet snel tevreden. Bij mij moet blues bepaalde ingrediënten hebben en ik mis er een paar. Wel moet ik zeggen dat ik dol ben op de stem van Neal Casal, die doet mij hier en daar wat aan Johnny Lang denken en daar krijg ik het dan wel weer warm van.
mij=Fargo / Munich
U bent een vreemd mensch, juffrouw Lisa 😉
waarom dan? wat doe ik nu weer fout