Ik heb een probleem. Een luxeprobleem, maar toch. Door een nieuwe baan heb ik overdag weliswaar nog steeds tijd om muziek te luisteren, maar het is dan toch vooral achtergrond. ´s Avonds ben ik vaak simpelweg op, omdat ik heel veel meer reis dan voorheen. Daardoor kan ik recensie-cd´s niet altijd de aandacht geven die ik zou willen. Plaatjes die je dan toch nog opvallen, die hebben dan alvast een streepje voor. Zoals Connections van Hazy Malaze. Joh, een hartstikke hip en nieuw plaatje dus? Nou nee, laat ik het houden op hartstikke aangenaam. Want hip is Hazy Malaze voor geen meter. Het is het hobbybandje van Neil Casal, normaal gesproken lid van Ryan Adams´ Cardinals. In Hazy Malaze brengt hij retrorock ten gehore, in de breedste zin van het woord. Dat betekent dat het soms richting southern rock gaat, soms bluesy is, soms iets van Oasis heeft, en in de meer soulvolle momenten zelfs aan Terence Trent d´Arby doet denken. Maar dat steevast met een laidback gevoel en in een productie zoals je die helemaal aan het begin van de jaren zeventig hoorde. Het is heel makkelijk om Hazy Malaze af te doen met een ´heb ik al honderd keer gehoord´, maar net zo makkelijk kun je zeggen dat het hier wel verrekte lekker en ontspannen wordt gedaan. Ik kies voor het laatste. Geen sensatie, wel hartstikke lekker.
mij=Fargo / Munich