Het is goed mogelijk dat de naam Heather Woods Broderick je, net als ik, niet zo veel zegt. Toch is de kans dat je haar weleens gehoord hebt best groot. Ze maakte deel uit van de bands van Laura Gibson, Sharon van Etten, Lisa Hannigan en Alela Diane en was een tijdje een bandlid van Efterklang en Horse Feathers. Bovendien is ze de zus van multi-instrumentalist Peter Broderick. Invitation is al haar derde solo-album. Het lijkt een uitnodiging naar de donkere kant van Woods Broderick te zijn. In elf dromerige en uitgesponnen songs verkent ze haar diepere gevoelens. Ze zingt met zachte en frêle stem wat de liedjes een mysterieus tintje geeft. De arrangementen zijn weids en het instrumentarium veelzijdig, mede bespeeld door broer Peter. Ook zijn er fraaie strijkersarrangementen van Ryan Francesconi (Alela Diane). Ik vraag me echter de hele tijd af wat ik hier nu van vind. Soms vind ik het prachtig zoals in het meeslepende “Quicksand”, het mooi openbloeiende “My Sunny One” of het wat meer bombastische “Where I Lay”. Maar die bombast is ook weleens te veel. Opener “A Stilling Wind” begint prachtig, maar verzandt in een brij. Het nummer duurt ruim vijf minuten maar was met de helft van de tijd veel krachtiger en mooier geweest. Het is een euvel dat op de helft van het album van toepassing is. Te veel esotererisch gezweef wordt het dan. Invitation nodigt je uit in de binnenwereld van Heather Woods Broderick maar het is een wereld die ik maar ten dele kan volgen.
