Popmuziek pur sang. Empire of the Sun, maar dan volledig ontdaan van alle opsmuk. Letterlijk en figuurlijk. Een MGMT zonder oeverloos synthesizer-gepiel. Bij vlagen prachtig georkestreerd en voorzien van de juiste beats. Het roept weemoed op, het heeft op sommige momenten leuke invallen die bijna uitnodigen tot meezingen. Maar, de songs op deze tweede schijf van de Texaan John Pena zijn vaak ook supervluchtig. Dan lijken ze op de stralende zomerdagen in Nederland; op één hand te tellen en zo weer voorbij. Daar verandert een leuk Tommy Guerrero-gitaartje op een kekke beat niks aan. En wat houd je eraan over na talloze luisterbeurten? Ingenieuze samplelarij, Yeasayer’s “One” op diverse manieren uitgevoerd en wat flamenco-invloeden die wonderwel passen bij de beats en bleeps uit de jaren ’80. Prominence is net niet zijig genoeg om gay-pop te wezen, het is net niet prikkelend genoeg om de opzwepende ritmes van de Caribbean te benadrukken, het is eigenlijk een heel persoonlijke zoektocht van een man naar een passend imago. Ik geloof best dat Heavenly Beat wat in huis heeft, ik zie alleen het unieke, onderscheidende vermogen nog niet zo.
mij=Captured Tracks
4 reacties