Nadat Guns ‘N Roses een grote wereldwijde vlucht had genomen vanuit Los Angeles, kwam niet alleen in Europa en Azië pas echt de aandacht voor Amerikaanse glamrock op gang, de band leerde dat rock, metal, mannelijke bravoure, een hoop schandalen, drank, drugs en onderbroekenlol heel goed samengaan. Kortom, de levensstijl van Beavis & Butthead werd wereldwijd omarmd. Voor mij was Guns ‘N Roses acceptabel. Als Cult-fan en liefhebber van een grote gitaarsound klopte dat nog. De Poisons en Cinderellas van de rock heb ik graag aan mijn neus voorbij zien gaan. In Europa kwamen onder invloed van Motley Crue bandjes op als Gun en The Wildhearts. Daar kon ik ook niks mee. Hoezeer de man van Headbanger’s Ball-presentatrice Vanessa Warwick ook werd gepromoot, het leek erop alsof de Engelse zanger van The Wildhearts zich ergens schaamde voor het puberale gedrag waarnaar hij eigenlijk streefde. Inmiddels zijn we een paar decennia en een grunge-hype verder en komt het Engelse Heaven’s Basement met een grote-jongens-debuutrockplaat waarmee de band zich in de kijker van Bon Jovi en Black Stone Cherry heeft gespeeld. Luister, er valt muzikaal niets af te dingen op deze plaat van het viertal. Moddervette riffs, aanstekelijke vocale refreinen, de veelzijdige prachtstem van nieuwkomer Aaron Buchanan en de gedragen songs die soms wat weg hebben van een Bush of Silverchair. Alles is in behoorlijke mate aanwezig. Misschien dat ik volwassener ben geworden en inmiddels de kul van het hele glamrock-genre inzie, maar ik kan deze plaat niet beoordelen zonder ook te denken aan die talloze Britse pogingen om zich de grootstedelijke Amerikaanse kroeghumor eigen te maken. Op Filthy Empire hoor je perfect spelende muzikanten die echt wel weten wat ze doen. Ze jagen alleen een idee na dat niet bij Engelsen past. Engelsen moeten romantische liedjes maken zoals “Be Somebody” en niet opscheppen over hun seksprestaties, want daarvoor zijn de Britten veel te bleu. Met dat idee houd je een album over dat meer in het verlengde ligt van de pompeuze System Of A Down-melodieën, Pearl Jam, Bush en een stevige Bon Jovi. Een stadionrockplaat dus voor Engelse en Schotse ‘hairy bikers’ met directe links naar Led Zeppelin. Daar heb je als Britse band geen enkel nepcultuurtje uit L.A. voor nodig.
mij=Red Bull
4 reacties