Weblogger en boodschappenlijstjesverzamelaar Clismo reageerde op mijn Dots Will Echo-recensie met de woorden ‘Ik mis een sprankje genialiteit’. Toen ik de plaat laatst nog eens draaide moest ik ‘m gelijk geven. Ik zal me bij de het vergelijkbaar slackerende Hebronix dus inhouden, wat onverlet laat dat ik beide groepen geweldig vind. Daniel Blumberg (bekend van Yuck) maakt precies het soort indierock dat ik graag hoor. Achteloos, lui, jangly, en soms wat schetsmatig. Openingsnummer “Unliving” duurt tien minuten, maar bestaat gewoon uit een handjevol half afgemaakte ideeën. Een probleem is dat niet. Juist niet, want Unreal is een erg relaxte plaat. Om het in de woorden van de Kurt Vile te zeggen: ‘Sometimes when I get in my zone, you’d think I was stoned, but I never, as they say, touched the stuff.’ Muziek als drug. En voordat je helemaal wegdroomt heeft Hebronix een goede Karate-trap in huis, luister maar eens naar “Wild Whim”. Als ze de versterkers openzetten kunnen ze zelfs suizen als Built To Spill. Het allermooiste moment zit in “Garden”: na een minuutje of drie komt de track even tot rust in een melancholische synthesizer. Bruce Springsteen had het in zijn hoogtijdagen (Darkness On The Edge Of Town!) niet beter gedaan. Sprankjes genialiteit mogen hier dan volkomen ontbreken, het vakmanschap spettert er niet minder om.
mij=ATP
Stimmt ja