Moederziel alleen zit ze daar. Op een bankje voor wat de ingang van een park lijkt. Haar ogen zijn gesloten en het lijkt alsof ze ingespannen naar iets zit te luisteren. Opperste concentratie spreekt uit haar houding. Op de hoes van Heliotrope laat de Londense zangeres Helene Dineen zien hoe haar album het beste beluisterd kan worden: buiten, lekker alleen en geconcentreerd. Alleen op deze wijze is al het moois te vinden dat op deze plaat verstopt is. Helene’s stem hangt ergens tussen Harriet Wheeler en Hope Sandoval in en de nummers variëren van vrolijke indiepop tot sfeervollere stukken die aan The Velvet Underground doen denken. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, al begint het met twee van de somberste regels van de plaat: ‘this life no colour, just bleakest black’. Toch is het niet alleen doom en gloom, er klinkt continu een zekere hoop tussen de regels door. Het levendige spel en de productie van gitarist Graham Gargiulo zorgen er bovendien voor dat het niet een album van het zoveelste schattige folkmeisje met gitaar wordt. De band Mazzy Star schijnt binnenkort weer met nieuw werk te komen, maar ik betwijfel of ze dit prachtige album van Helene kunnen overtreffen.
Mij=Prondia / Konkurrent