Binnen een paar seconden na het opzetten van Dress To Dig greep ik weer naar het achteloos opzij gelegde hoesje: is dit een project van Nick Cave? Opener ‘A Good End’ klinkt alsof Cave in zijn woonkamer een bluesje uitprobeert, zozeer lijken de openingsvocalen. Maar het is Bernard Monney, voorman van Hell’s Kitchen. Een rammelbluesband uit Zwitserland, al brengen ze hun platen ze niet uit op het erkende tehuis voor dit soort muziek uit hun thuisland, Voodoo Rhythm. Dat is minder vreemd dan het lijkt. Want de naam Hell’s Kitchen suggereert dat ze bij satan zelf de mosterd bereiden, maar ze klinken eerder theatraal dan vies, vuig en ranzig. Of teveel beïnvloed door Tom Waits of iemand als Johnny Dowd, zou je kunnen zeggen. Helaas missen ze de absolute kwaliteit van deze twee, maar een stevige hand vol goede nummers kent Dress To Dig zeker: opener ‘A Good End’, ‘Teachers’, ‘Wait’ en ‘Never Being Able’ zijn toppers in het genre. Hun grootste kwaliteit is wellicht dat ze hun nummers puur en authentiek laten klinken, zonder Howlin’ Wolf of andere grootheden precies te kopiëren. De eerder genoemde namen – inclusief Nick Cave – zijn goede referenties, maar denk ook aan de vorige band van Andre Manuel, Krang.
mij=DixieFrog / Bertus
4 reacties