Herman Frank was ooit de axeman bij twee van de succesvolste metalbands van Duitsland, Accept en Victory. Loyal To None is zijn eerste solo-album. Een up-tempo pedal to the metal-album van voor tot achter. Aan de refreinen met soms hoog meebrulgehalte hoor je dat Frank een Duitser is, maar de productie – van Frank zelf – is moddervet. Niet overal een bak echo achter, nee, gitaren zover het oor reikt. Of de zang van Victory’s Jiotis Parichidis de kwalificatie zang verdient weet ik niet helemaal, hij brult de teksten de microfoon in, zij het dat hij dat dan wel verdienstelijk doet. En toch, opveren doe ik zelden bij dit album. Dat heeft vooral te maken met de composities, die steeds volgens dezelfde formule verlopen: een gitaarrif, een ritmesectie die van takke-takke-takke doet en teksten die daaroverheen gebruld worden. De keren dát er iets voorbij komt dat ik als catchy ervaar, heb ik meteen het idee dat ik het ook ergens anders van ken. Uiteindelijk is Loyal To None dan misschien een degelijk metalalbum geworden, maar mist het een eigen smoel. Herman Frank-fans zullen aan zijn prima solo’s genoeg hebben om van dit album te genieten. Voor formulemetal is het dan ook verdomd goed, maar mij blijft het gebrek aan inventiviteit dwarszitten.
mij=Metal Heaven / Rough Trade